سمیه سپیانی - دانشجوی کارشناسی ارشد ، دانشگاه پیام گلپایگان
مریم روحانی - استادیار دانشگاه پیام گلپایگان

در دهه هفتاد با آغاز بحران انرژی در جهان عصر پایداری آغاز شد و در پی آن سه حیطه موثر _ ارزشهای اجتماعی ، منابع محیطی ومهارت های طراحی _ در بحث توسعه وارد شدند. مقوله مهارت های طراحی و دانش فنی با توجه به سه موضوع عمده انرژی ، محیط واکولوژی مجددا تعریف گشته و در رویکرد توسعه پایدار در مقیاس شهر تا ساختمان مورد بررسی قرار گرفت. اکنون معماری ، به عنوان یکابر سامانه ، وظیفه مهمی را به عهده گرفته است زیرا که ۵۰ %مصرف انرژی جهان در این حوزه بی مصرف رسیده و یا تلف می شود. درراستای ارتقاء کیفیت زندگی در توسعه پایدار ، معماری باید ضمن کاهش مصرف انرژی و کاهش آلودگی محیط زیست ، عناصر خود را- بهمثابه سامانه های کوچکتر در جهت اهداف توسعه پایدار هماهنگ سازد . آتریوم با سابقه تاریخی چند هزار ساله ، به اشکال مختلف و باسقفی رو باز ، در تمامی اقلیم ها مشاهده شده ودر سده گذشته با سقف شیشه ای و ویژگی های متفاوت ، علیرغم اتلاف حرارتیزیاد و تداخل شرایط آسایشی ، در ساختمان های عمومی برای پذیرش و نشیمن ، تامین روشنایی داخلی وایجاد فضاهای سبز درونیمورد استقبال قرار گرفته است. با توجه به اهداف معماری پایدار نه تنها آتریوم می تواند چنان طراحی شود که اتلاف انرژی پائینی داشتهباشد بلکه نقش جدیدی را هم در جهت کاهش مصرف انرژی بشکل سرمایش و گرمایش طبیعی ، عملکرد غیر فعال خورشیدی ایفاءکرده و با توجه به ویژگی میانجی حرارتی بودن آن امکان افزایش سطوح بازشوهای داخلی را برای در یافت نور طبیعی بیشتر میسر سازد.از آنجا که آتریوم ها از یک سو باعث ایجاد یک احساس همگرایی و تعامل و ارتباط در فضائی فراخ و دلباز داخلی شده و از سویدیگر مرز مشترکی را برای اتصال ساختمان به شهر پدید می اورند ، اهداف معماری پایدار برای ارتقاء کیفیت زندگی شهری ومشارکت های مردمی بواسطه آن متجلی میگردد. در حقیقت آتریوم ها همانند سایر اجزاء یک ساختمان در یک روند از جزء به کل بایداز اهداف کالبدی معماری پایدار تبعیت نمود.

آتریوم ، مصرف انرژی ، توسعه پایدار ، معماری سبز