احمد آذریان - دانش پژوه دکتری معماری، واحد زنجان، دانشگاه آزاد اسلامی، زنجان، ایران
زهره ترابی - استادیار گروه معماری، واحد زنجان، دانشگاه آزاد اسلامی، زنجان، ایران

مجتمع های مسکونی به عنوان پیچیده ترین و اساسی عملکرد، در عرصه معماری قرن بیستم به حساب آمده ودر دهه های پایانی قرن بیستم و شروع قرن بیست و یکم، پایداری نیزبه عنوان یکی از مباحث مطرح در کلیهعرصه ها، به ویژه در عرصه فضاهای شهری و معماری مطرح بوده است. این موضوع میتواند از طریق سه مولفهاقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی در کنار یکدیگر به تعادل براد.وقتی از رویکرد پایداری اجتماعی درطراحی مجتمع مسکونی صحبت می کنیم، هدف طراحی مجتمع های زیستی می باشد که ضمن پاسخگویی بهنیازهای متنوع ااکنان، در فراهم نمودن زندگی با کیفیت بالا توام با آسایش و آرامش مشترک می باشند که دریک مکان خاص زندگی می کنند. که می بایست قادر باشند به سطح بالایی از سلامت، رفاه و امنیت و تعاملاتاجتماعی دست یابند. بگونه ای همزمان با آن ارتباطات و مناسبات اجتماعی ساکنان افزایش یابد. از آنجایی کهمحیط مسکونی فضای اجتماعی است می توان این ادعا را مورد تعامل هویت ساکنان و محیط مسکونی داشتکه انسان طبق هویت متصور خود محیط مسکونی را با عناصر معنایی شکل می دهد، تا در یک کنش متقابلنمادین از طریق محیط ساخته شده، خود را با دیگران در تعامل قرار دهد و با توجه به ارزیابی دیگران از محیطمسکونی او، هویت خود را ارزیابی، تثبیت و ارتقاء دهد. پژوهش حاضر سعی در بررسی معیارهای پایداریاجتماعی در مسکن ایرانی که تعادل منحصر به فردی بین دو عرصه خصوصی (مسکن) و عمومی (اجتماع) برقرارکرده است، خواهد داشت. این نوشتار از نوع توصیفی - تحلیلی است و جهت گردآوری اطلاعات از منابع اسنادی- کتابخانه ای بهره برده شده است.

مجتمع های مسکونی، تواعه پایدار، معماری پایدار، مسکن پایدار، پایداری اجتماعی