فاطمه قنبری - کارشناس ارشد روانشناسی تربیتی دانشگاه خوارزمی تهران، آموزگار مقطع ابتدایی
پروانه دهنادی - کارشناس دینی و عربی دانشگاه شهیدباهنرشیراز،آموزگار مقطع ابتدایی پایه پنجم مرودشت

در سال های اخیر اینترنت اشیاء (IoT) بسیار مورد توجه محققان گرفته است . IoT به عنوان بخشی از اینترنت آینده در نظر گرفته شده که شامل میلیاردها »شی ء« ارتباطی هوشمند خواهد بود. آینده اینترنت شامل دستگاههای به هم متصل نامتجانس خواهد بود که مرزهای جهان را با موجودیت های فیزیکی و اجزای مجازی گسترش می دهند. که در حال حاضر در بخش های مختلف استفاده می شود. اکنون، به دلیل ماهیت فراگیر دستگاههای اینترنت اشیا، مدارس و موسسات دانشگاهی به دنبال گنجاندن اینترنت اشیا در فعالیت های آموزشی هستند. با افزایش استفاده از اینترنت اشیا در حوزه آموزش، بررسی اینکه چگونه این فناوری با عملکردهای سیستمی متمایز خود مانند سنجش و تصمیم گیری می تواند از فرآیندهای آموزشی برای همه اشخاص مرتبط (اساتید، دانشجویان و کارکنان) و همچنین تمام امکانات درگیر (مانند کتابخانه ها، کلاسهای درس و آزمایشگاهها) پشتیبانی و به چالش بکشد، بسیار اهمیت دارد. اگرچه مشارکت های متعددی در مورد گنجاندن اینترنت اشیا در حوزه آموزش صورت گرفته است ، هنوز دیدگاههای یکپارچه و منسجمی در مورد این موضوع وجود ندارد. از این رو، در این مطالعه یک بررسی سیستماتیک ادبیات را با تمرکز بر مزایا و چالش های پیش روی آموزش در ادغام اینترنت اشیا در برنامه درسی و محیط های آموزشی ارائه می کند.

آموزش، فناوری آموزشی ، اینترنت اشیا، شبکه اشیا