محمدرضا محمودی قوژدی - دانشجوی دکتری مرمت و احیای بناها و بافت های تاریخی، دانشگاه تهران
محمدحسن طالبیان - دانشیار، دانشکده معماری، دانشکدگان هنرهای زیبا، دانشگاه تهران
رسول وطن دوست - استادیار، پژوهشگاه میراث فرهنگی، وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی

کنوانسیون میراث جهانی ۱۹۷۲ یکی از مهم ترین ابزار بین المللی حفاظت، شناسایی و مدیریت میراث مشترک بشریت است. این کنوانسیون نتیجه سال ها تلاش در عرصه بین المللی برای حفاظت از میراث مشترک بشریت است. از همین رو می توان گفت این کنوانسیون در بستر زمانی تحت تاثیر مولفه های مشخصی بوده که در نهایت منتج به شکل گیری آن شده است؛ مولفه هایی که شناخت آن ها به درک حقیقت کنوانسیون و سرانجام، سوگیری صحیح در اتخاذ سیاست مناسب در مورد آن کمک می کند. در مقاله حاضر سعی شده است تا با بررسی توصیفی تاریخی وقایع مرتبط با شکل گیری کنوانسیون میراث جهانی در سه مقطع زمانی (ابتدای قرن ۲۰ تا شکل گیری جنگ جهانی اول، جنگ جهانی اول تا جنگ جهانی دوم و بازه زمانی بعد از جنگ جهانی دوم تا شکل گیری کنوانسیون میراث جهانی در سال ۱۹۷۲) مولفه های موثر در شکل گیری آن شناسایی و تبیین شود. یافته ها نشان می دهد که محور همه تلاش های منتج به شکل گیری کنوانسیون، حفاظت از میراث مشترک بشریت بوده است که در قلب این تلاش ها، شناسایی این میراث قرار داشته و این شناسایی آثار در بستر زمانی تحت تاثیر سه عامل تهدیدها، تعریف میراث و پیوند میراث فرهنگی و طبیعی قرار داشته است. همچنین بررسی های تاریخی نشان می دهد حفاظت از این میراث مشترک تابع سه مولفه بوده است؛ ساختارهای حفاظتی داخلی کشورها ( اعم از قوانین و نهادها)، ارگان های بین المللی مرتبط با حفاظت و حمایت های بین المللی از آثار.

کنوانسیون میراث جهانی, میراث مشترک, میراث فرهنگی, میراث طبیعی