نسرین ایزدیار - کارشناس ارشد مطالعات زنان، پژوهشگاه رویان، پژوهشکده زیست شناسی و علوم پزشکی تولیدمثل جهاد دانشگاهی، مرکز تحقیقات اپیدمیولوژی باروری، گروه اپیدمیولوژی و سلامت باروری
شیرین احمدنیا - استادیار گروه جامعه شناسی، دانشگاه علامه طباطبایی
سیدمحمد سیدمیرزایی - استاد گروه علوم اجتماعی، مردم شناسی و جمعیت شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات
سیدعلی آذین - استادیار گروه اپیدمیولوژی و سلامت باروری، پژوهشگاه رویان، پژوهشکده زیست شناسی و علوم پزشکی تولیدمثل جهاد دانشگاهی، مرکز تحقیقات اپیدمیولوژی باروری، گروه اپیدمیولوژی و سلامت باروری
محمد یزدانی صفا - کارشناس ارشد مطالعات زنان، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات

استفاده از شیوه اهدای تخمک ازجمله فناوری های کمک باروری (ART) است که در سال های اخیر به دنبال موفقیت روزافزون آن به زنان ناباروری که به دلیل مشکلات تخمدان یا دیگر موضوع های پزشکی قادر به فرزندآوری با تخمک خود نیستند، امید بسیار زیادی برای رسیدن به آرزوی داشتن فرزند بخشیده است. شناخت تجربه زنان نابارور در دوره دشوار تصمیم گیری برای استفاده از اهدای تخمک و ترجیح این شیوه درمان به دیگر راه های جایگزین (فرزندپذیری یا ادامه زندگی بدون فرزند)، بسیار بااهمیت می نماید و پژوهش های انگشت شماری در سطح داخلی با توجه به موضوعات اجتماعی و فرهنگی خاص کشور برای شناخت این پدیده صورت گرفته است.مقاله حاضر به توصیف تجربه زنان نابارور از انتخاب اهدای تخمک به مثابه راهی برای رسیدن به مادری می پردازد. محقق با هدف شناخت و توصیف این تجربه از روش کیفی و رویکرد پدیدارشناسی استفاده کرده است و یازده مشارکت کننده را تحت مصاحبه عمیق نیمه ساختاریافته قرار داده است. مشارکت کنندگان این پژوهش از میان زنانی که برای درمان اهدای تخمک به پژوهشگاه رویان مراجعه کرده بودند، به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. اجرای پژوهش و تحلیل داده ها براساس طرح عملی کلایزی انجام شد. یافته ها حاصل از توصیف های زنان شامل شش عبارت اصلی است: امکان حفظ محرمانگی در اهدای تخمک، امکان تجربه حاملگی، زایمان و شیردهی در اهدای تخمک، انتقال ژنتیک شوهر، تاثیر زمان در انتخاب اهدای تخمک، مجازبودن اهدای تخمک  به لحاظ شرعی، بار عاطفی و اجتماعی ناباروری.

زنان, ناباروری, اهدای تخمک, تجربه زیسته, پدیدارشناسی