زهرا رضایی نسب - دکترای دانشکده ادبیات و علوم انسانی، ایران، ایلام
محمدتقی شیخی - استادگروه علوم اجتماعی، دانشکده علوم اجتماعی و اقتصادی، تهران، ایران
فاطمه جمیلی کهنه شهری - استادیار دانشگاه الزهراء

خودکشی به عملی ارادی و آگاهانه در خاتمه بخشیدن به زندگی فرد اطلاق می­شود که متاسفانه شواهد موجود نشان می دهند که این پدیده در دنیای امروز رو به گسترش است. و به­عنوان آسیب و مسئله اجتماعی، یک رفتار پرخطر و یک بیماری در نظر جامعه شناسان، جرم شناسان، روان شناسان و پزشکان مطرح است.­ هدف از این مقاله بررسی پدیده خودکشی زنان شهر ایلام با استفاده از روش کیفی و با رویکرد روشی نظریه مبنایی می­باشد. زنان ایلامی که اقدام به خودکشی کرده­اند به­عنوان جامعه آماری در نظر گرفته شد. که طی مصاحبه با ۲۰ زن، اشباع نظری حاصل شد. قابلیت اعتماد در این تحقیق براساس سه تکنیک اعتباریابی توسط اعضا، مقایسه­های تحلیلی، و نظر متخصصان به­دست آمد. با تحلیل و کدگذاری مصاحبه­ها، فرضیه اصلی استخراج و مقوله­های تنش در زندگی، کژکارکردی خانواده­ها، باور به تغییر، باور به رهایی، بستر اقتصادی، جامعه­پذیری ناقص دینی-اجتماعی، فشار هنجاری، تناقض هنجار با واقعیت به­عنوان علل خودکشی زنان شناسایی شد.

خودکشی, زنان, نظریه مبنایی, شهر ایلام