سمیه مومنی - کارشناس ارشد دانشگاه خوارزمی
سارا شریعتی - استادیار دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران

رویت­پذیری از مباحث جدیدی است که با مسئله اقلیت­ها در جوامع امروزی پیوند خورده است. گروه­های اقلیت به نوعی خواستار رویت­پذیری بیشتر و به­رسمیت شناخته شدن در جامعه­اند. این مقاله می­کوشد رویت­پذیری زرتشتیان به­عنوان یکی از اقلیت­های دینی شهر تهران را مورد مطالعه قرار دهد. پرسش اساسی این است که رویت­پذیری اقلیت زرتشتیان به­مثابه یکی از سه اقلیت دینی قانونی در فضای عمومی شهر تهران چگونه است؟ مقاله پیش­رو می­کوشد تا رویت­پذیری زرتشتیان شهر تهران را با استفاده از روش­های مشاهده کلی، مشاهده همراه با مشارکت، مصاحبه عمیق و مطالعات اسنادی مطالعه کند. نتایج تحقیق نشان می­دهد که با توجه به چهار شاخص مکان، مناسک، رسانه­ها و پوشش، زرتشتیان رویت­پذیری ندارند و در فضای عمومی شهر تهران تقریبا دیده نمی­شوند و در نتیجه برخلاف اقلیت­های مذهبی در جوامع دیگر مانند جوامع اروپایی، میل چندانی برای رویت­پذیری در فضای عمومی جامعه ندارند.

رویت­پذیری, اقلیت مذهبی, زرتشتیان, فضای عمومی, به حاشیه رانده شدن