حشمت اله سعدی - دانشیار دانشکده کشاورزی، دانشگاه بوعلی سینا
مینو عزیزی - کارشناس ارشد ترویج کشاورزی و توسعه روستایی
موسی اعظمی - استادیار دانشکده کشاورزی، دانشگاه بوعلی سینا

انسان به عنوان رکن اصلی اقتصاد جامعه، نیازهایی دارد که مهم­ترین آن­ها امنیت غذایی و تغذیه سالم است. امنیت غذایی زمانی وجود دارد که همه مردم در تمام ایام به غذای کافی، سالم و مغذی دسترسی فیزیکی و اقتصادی داشته باشند و غذای در دسترس، نیازهای یک رژیم تغذیه ای سازگار با ترجیحات آنان را برای یک زندگی فعال و سالم فراهم کند. پژوهش حاضر که با هدف بررسی وضعیت امنیت غذایی خانوارهای کشاورز و نقش عوامل مختلف، به ویژه نقش آموزش­های ترویجی بر آن در شهرستان قروه، استان کردستان انجام گرفته است، از نظر هدف کاربردی و از نظر نحوه گردآوری داده ها غیر آزمایشی است. روش تحقیق استفاده شده در این پژوهش پیمایشی- توصیفی است. جامعه آماری عبارت است از تمام خانوارهای کشاورز روستاهای شهرستان قروه که با استفاده از فرمول کوکران، ۱۹۸ نفر از آن ها به عنوان نمونه انتخاب و بررسی شده اند. برای سنجش سطح امنیت غذایی از  مقیاس دسترسی به ناامنی غذایی در خانواده (HFIAS) استفاده شد. این شاخص نه پرسش دارد و روایی و پایایی آن در مطالعات مختلف به اثبات رسیده است و روشی سریع و آسان برای سنجش امنیت غذایی است و پایایی آن در تحقیق حاضر ۹۵/۰ است. در این مطالعه، در کنار آمار توصیفی از تحلیل رگرسیون و تحلیل مسیر استفاده شده است. نتایج بررسی وضعیت امنیت غذایی نشان می دهد که تنها ۱۵ درصد خانوارها امنیت کامل غذایی دارند. ۵/۴۲ درصد دارای ناامنی غذایی در سطح کم، ۵/۳۱ درصد دارای ناامنی متوسط و ۱۱ درصد دارای ناامنی شدید غذایی اند. نتایج رگرسیون نشان داد پنج متغیر آگاهی تغذیه ای، مشارکت زنان، کلاس های ترویج، توان اقتصادی و تعداد افراد تحت تکفل تاثیر بیشتری بر تامین امنیت غذایی خانوار دارند.

آموزش, آموزش های ترویجی, امنیت غذایی