حمید مرتضی پور - دانشگاه شهید باهنر کرمان
محمد حسن مصطفوی - بخش مهندسی مکانیک بیوسیستم، دانشکده کشاورزی، دانشگاه شهید باهنر کرمان، کرمان، ایران
کاظم جعفری نعیمی - بخش مهندسی مکانیک بیوسیستم، دانشکده کشاورزی، دانشگاه شهید باهنر کرمان، کرمان، ایران
محسن شمسی - بخش مهندسی مکانیک بیوسیستم، دانشکده کشاورزی، دانشگاه شهید باهنر کرمان، کرمان، ایران

در این تحقیق یک طرح نوین برای شیرین سازی آب شور، با انرژی خورشید پیشنهاد گردید. در آب شیرین کن موردنظر، از روش رطوبت­زنی – رطوبت زدایی برای تبدیل آب شور به قابل شرب استفاده شد. آب شیرین کن ساخته شده شامل تبخیر­کننده­ی فتوولتائیک-گرمائی، چگالنده، مخزن­های آب شور و شیرین، دمنده­ی هوا و پمپ آب بود. ارزیابی سامانه پیشنهادی در سه سطح سرعت هوا (۱، ۵/۱ و ۲ متر بر ثانیه) و سه سطح دبی آب شور عبوری از روی صفحه جاذب فتوولتائیک (۹۴، ۱۸۹ و ۲۸۳ کیلوگرم بر ساعت بر متر مربع سطح جمع کننده) انجام گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که بالاترین بازده تبخیرکننده حدود ۸۰ درصد و بیشینه تبخیر روزانه حدود ۴/۷ کیلوگرم بود که در دبی جریان آب ۱۸۹ کیلو گرم بر ساعت بر متر مربع و سرعت هوای خروجی ۲ متر بر ثانیه مشاهده گردید. بالاترین کارایی چگالنده حدود ۶۱ درصد و بیشینه آب شیرین تولیدشده حدود ۸/۴ کیلوگرم در هرروز بود که در دبی آب عبوری ۱۸۹ کیلو گرم بر ساعت بر متر مربع و سرعت هوای خروجی ۱ متر بر ثانیه، به دست آمد. با وجود آنکه دمای کاری پنل فتوولتائیک مرسوم، به طور قابل ملاحظه ای بالاتر (به طور متوسط ۱۸ درجه سلسیوس) از حالت­های مختلف جمع­کننده­ی فتوولتائیک-گرمائی بود، بازده الکتریکی آن، به دلیل دریافت تابش بیشتر خورشید، بیشتر شد.

آب شیرین, بازده الکتریکی, تبخیرکننده, چگالنده