محمد انصاری - کارشناس ارشد مهندسی معماری، دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه فردوسی مشهد

بشر در مواجهه با جهان پیرامون خود، همواره در حال نقد است. نقد، نوعی فرایند تصدیق نیست، بلکه فعالیتی در جهت تولید معنا است. به تعریف دیگر، نقد هنر قضاوت کیفیت ها و ارزش ها است. این پژوهش کوششی در راه بررسی تعاریف مختلف نقد در معماری و دیدگاه های صاحب نظران، ویژگی های نقد صحیح و اهداف آن است. همچنین جایگاه نظریه و نقش ادراک و پدیدارشناسی را در نقد مورد واکاوی قرار داده و در انتها چارچوب نقد و رویکردهای مختلف آن حوزه را بررسی می کند. روش تحقیق اتخاذ شده در این نوشتار مبنی بر مطالعات متون و استفاده از اسناد تصویری در بستر مطالعات کتابخانه ای و از نوع توصیفی-تحلیلی است. این پژوهش حاکی از آن است که نقد در معماری، عملی کاربردی است به طوری که طراح، پیوسته در حال نقد طرح خود است تا آن را ارتقا دهد. تاثیر نقد در معماری تدریجی است و اگر نقد نباشد تقلید، وقفه و رکود اتفاق می افتد. به عبارت دیگر هر اثر هنری جدید، خود در حکم نقادی آثار گذشته است. شایان ذکر است رویکردهای مختلف نقد، بر اساس معیارهای مختلف سنجش پدید آمده اند.

نقد معماری، اندیشه سنجشگر، نظریه معماری، رویکردهای نقد