اکبر شیدائی حبشی - کارشناسی ارشد مهندسی سازه، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایراندانشجوی کارشناسی ارشد اقتصاد انرژی، دانشکده اقتصاد و مدیریت، دانشگاه تبریز، تبریز،ایران

معماری ایرانی از کم نظیرترین هنرهایی ا ست که در طول قرون آثار بی بدیلی از خود بر جای گذا شته و سهم ب سزایی در پیشرفت فن و هنر معماری در جهان داشته است . در هزاران سال قبل تاکنون پیوسته این هنر در ارتباط با مسائل گوناگون توسعه و تکامل یافته است . در طول تاریخ در ساخت بناهای مذهبی و غیر مذهبی شیوه های متفاوتی پدیدار شده است که هر یک جلوه و نمادی خاص داشته و یکی در ادامه ی دیگری بوده است. در معماری ایرانی شش شیوه ی پارتی، پار سی، خراسانی، رازی، آذری و اصفهانی رواج داشته که از آن میان چهار شیوه ی اخیر مربوط به دوران اسلامی هستند و نقش عمده ای در تکوین و تشکیل بناها داشته اند. شیوه آذری که سومین سبک معماری سنتی ایران پس از اسلام است به آذربایجان منسوب است و آن را سبک مغول، ایرانی- مغول و ایلخانی- تیموری نیز می نامند. این سبک از آن رو حائز اهمیت است که خاستگاهش سرزمینی است که پیشتر نیز سرچشمه ی مکتبی در معماری بوده و پس از آن هم سبکی عالی را به معماری ایران شناسانده است . معماری ایرانی را در دوره اسلامی پیش از دوره معاصر به چهار سبک خراسانی، رازی، آذری و اصفهانی تقسیم می کنند، که در این مقاله به معرفی اجمالی این سبک ها می پردازیم، همچنین ویژگی های هر یک را بیان کرده و بناهای شاخص هر سبک را ذکر می کنیم. معماری اسلامی ایران سرشار از تنوع و ابتکار است، یکی از ابتکارات این معماری به کارگیری انواع طاق می باشد . در این مطالعه به طور مختصر درباره انواع طاق ها،چفد،کاربندی و… صحبت می کنیم، تا با به کارگیری هریک از آنان در معماری ایرانی آشنا شویم .

معماری اسلامی، پوشش،معماری ایرانی،سبک معماری