جواد واثقی امیری - دانشیار دانشکده عمران دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل
پریسا اسماعیل تبارنشلی - کارشناسی ارشد سازه
قاسم جلالی - دانشجوی دکتری

امروزه روش کنترل ارتعاشات سازه شیوه جدیدی در روند بهسازی سازه ها و یا طراحی ساختمان های مقاوم در برابر بارهای دینامیکی از جمله زلزله می باشد. دراین روش با تعبیه وسایل و تجهیزات مناسبی در ساختمان باعث کاهش تغییرمکان وبهبود پاسخ دینامیکی سازه می شوند که از آن جمله می توان افزودن وسایل جاذب انرژی به سازه یا جداساز لرزه ای را نام برد. استفاده از میراگرها ی الحاقی در ساختمان های بلند که امکان استفاده از جداساز لرزه ای پایه کمتر است ممکن می باشد. میراگرهای وابسته به تغییرمکان به دو دسته میراگرهای تسلیمی و اصطکاکی تقسیم می شوند که با توجه به نصب و تعویض نسبتا ارزان وساده سیستم های اصطکاکی، نسبت به سیستم های تسلیمی دارای مزیت بیشتری هستند. مهمترین پارامتر در طراحی میراگرهای اصطکاکی انتخاب بار لغزش بهینه می باشد که تأثیر بسزایی در عملکرد قاب های مجهز به سیستم های جاذب اصطکاکی دارد. در تحقیق حاضر یک مطالعه مقایسه ای از قاب های فولادی مهاربندی در مقایسه با سیستم های جاذب انرژی اصطکاکی انجام شده است. با انتخاب مقادیر مختلف بار لغزش و با تعریف مفهوم ضریب رفتار یک روش مناسب برای طراحی میراگرهای اصطکاکی پیشنهاد شده است. بدین منظور قاب های فولادی با ترازهای ارتفاعی مختلف با انجام تحلیل های دینامیکی غیرخطی مورد ارزیابی قرار گرفته اند. نتایج نشان می دهند که برای یک ساختمان با پریودهای خاص روش ضریب رفتار می تواند جایگزین روش های متداول تعیین بار لغزش سازه شود

قاب فولادی، میراگر اصطکاکی، تحلیل دینامیکی غیرخطی، بار لغزش بهینه