مهسا جلیلی اسکندرزاده - دانشجوی کارشناسی ارشد،گروه معماری واحد کاشمر، دانشگاه آزاد اسلامی ،کاشمر، ایران
پریسا روشنی - استادیار گروه آموزشی معماری واحد بجنورد، عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی، بجنورد، ایران
سید احسان حسینی نجاتی - استاد مدعو گروه معماری واحد کاشمر، دانشگاه آزاد اسلامی،کاشمر، ایران

ساختار نظام آموزشی کشور، و پذیرش دانشجویان غیربومی باعث ایجاد محیط هایی به نام خوابگاه های دانشجویی می شود. خوابگاه ها به عنوان یک قرارگاه فیزیکی، ساختمانهایی مسکونی و محدودهای از فضای دانشگاه محسوب می شوند که برای سکونت، آرامش و تامین بهداشت روانی دانشجویان به همراه سایر امکانات فرهنگی، رفاهی، فوق برنامه، تربیت بدنی، مشاوره و راهنمایی، کتابخانه، تغذیه و بهداشت و درمان در حد مقدورات در نظر گرفته می شوند و کلیه ی مقررات انظباطی و اداری دانشگاه در آنها حاکم است. اما آنچه در واقعیت امر رخ می دهد این نوع از ساختمان های مسکونی در بیشتر مواقع مورد نارضایتی ساکنان واقع میشوند و با توجه به اینکه در کشور ایران بسیاری از خوابگاه های موجود، بدون کاربری مربوط به آن و نیازهای دانشجویان طراحی شده اند و یا از ساختمان های ساخته شده ی موجود، بدون کاربری خوابگاهی جهت اسکان دانشجویان استفاده می شود، مسئله ی نارضایتی چشمگیرتر است. طراحی خوابگاه ها در بسیاری موارد صرفا با درنظر گرفتن مسائل اقتصادی جامعه انجام می شود، به طوری که در کمترین فضا، بیشترین افراد را قرار دهند بدون آنکه تاثیر چنین محیط هایی را بر فاکتورهای روحی، عاطفی و عملکردی دانشجویان درنظر داشته باشند. همین امور باعث اختلال در محدوده های خلوت شخصی، حریم، قلمرو انسانی و ... می شود و نارضایتی آنان را از محیط زندگیشان به دنبال دارد (ولی خانلو، ۱۳۹۴).

خوابگاه دانشجویی، رضایتمندی ساکنان، زندگی گروهی