طاهره یحیی پور کلانی - Phd Student in Psychology and Education of Exceptional Children, Department of Psychology, Ahvaz Branch Islamic Azad University, Ahvaz, Iran
حمدالله جایروند - Assistant Professor, Department of Psychology, Ahvaz Branch Islamic Azad University, Ahvaz, Iran
فرزانه هومن - Assistant Professor, Department of Psychology, Shiraz Branch, Islamic Azad University, Shiraz, Iran

مقدمه  : نابینایی و ناشنوایی در کودک تاثیر زیادی بر خانواده و روابط متقابل آنها دارد و مسائلی از جمله، ایجاد اختلافات زناشویی، فشار روانی، تحمل بار سنگین اقتصادی و عدم رسیدگی به نیازهای شخصی، را می تواند برای خانواده به همراه داشته باشد.  از این رو پژوهش حاضر با هدف پیش بینی کیفیت زندگی بر اساس امیدواری، شفقت خود و سلامت معنوی در مادران کودکان ناشنوا و نابینا اجرا شد . روش : پژوهش حاضر از نوع همبستگی می باشد. جامعه پژوهش حاضر شامل کلیه مادران کودکان ناشنوا ونابینا شهر خرم آباد در سال ۱۴۰۰ بود، که با توجه به میانگین تحقیقات قبلی و نیز تعداد متغیرها، جمعا نمونه ای به حجم ۳۰۰ مادر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی منظم  جمع آوری شده است. پرسشنامه های کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی، امیدواری، شفقت خود، سلامت معنوی استفاده شده است. نتایج : یافته های پژوهش نشان می دهد که ضرایب همبستگی بین همه متغیرهای پژوهش در سطح p<۰/۰۱ معنی دار می باشدهستند. ، ضرایب استاندارد مسیرهای مستقیم با سطح معناداری هرکدام از این مسیرها در مدل اولیه و نهایی آورده شده است. نتایج آزمون بوت استراپ برای تمامی مسیرهای واسطه ای در سطح ۰.۰۵> p معنادار شده استبا توجه به اینکه در تمامی مسیرها صفر بیرون از فاصله اطمینان قرار می گیرد، تمامی روابط واسطه ای مفروض، معنادار می باشند. نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که امیدواری، شفقت خود و سلامت معنوی با کیفیت زندگی مادران دارای فرزند ناشنوا و نابینا ارتباط دارد. پیشنهاد می شود دوره های آموزشی شفقت به خود برای افزایش سلامت و کیفیت زندگی مادران دارای فرزند ناشنوا ونابینا برگزار شود.

Hope, Spiritual Health, Self-Compassion, Quality of Life, امیدواری, سلامت معنوی, شفقت خود, کیفیت زندگی