رامین قهرمان پور - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه علوم و مهندسی خاک، دانشکده مهندسی و فناوری کشاورزی، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه تهران، کرج، ایران
منوچهر گرجی - استاد، گروه علوم و مهندسی خاک، دانشکده مهندسی و فناوری کشاورزی، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه تهران، کرج، ایران
احمدعلی پوربابایی - دانشیار، گروه علوم و مهندسی خاک، دانشکده مهندسی و فناوری کشاورزی، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه تهران، کرج، ایران
محسن فرح بخش - دانشیار، گروه علوم و مهندسی خاک، دانشکده مهندسی و فناوری کشاورزی، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه تهران، کرج، ایران

کیفیت خاک عبارت است از ظرفیت و عملکرد یک خاک مشخص در داخل محدوده­ زیست بوم های طبیعی یا تحت مدیریت انسان، برای تولیدات پایدار گیاهی و حیوانی، حفظ یا ارتقاء کیفیت آب و هوا و حمایت از سلامت و مسکن انسانی. کیفیت خاک را نمی توان به طور مستقیم اندازه گیری کرد اما با استفاده از خصوصیات فیزیکی، شیمیایی و زیستی خاک قابل استنتاج می باشد. این مطالعه جهت بررسی اثر سامانه­های خاک­ورزی حفاظتی و کم خاک­ورزی در مقایسه با خاک­ورزی مرسوم، بر کیفیت خاک انجام شد. تیمارهای خاک­ورزی­ شامل بی­خاک­ورزی، کم خاک­ورزی با دیسک، خاک­ورزی مرکب و خاک­ورزی متداول بود. این بررسی پس از انجام پنج سال متوالی این تیمارها در منطقه مورد مطالعه صورت گرفت. نتایج نشان داد که بی­خاک­ورزی، کم خاک­ورزی با دیسک و خاک­ورزی حفاظتی با خاک­ورز مرکب به ترتیب در عمق ۱۰-۰ سانتی­متری ۷۹/۳۲، ۸۷/۲۱ و ۲۲/۱۹ درصد، در عمق ۲۰-۱۰ سانتی­متری ۹۴/۱۸، ۷۴/۱۵ و ۷۶/۱۴ درصد و در عمق ۳۰-۲۰ سانتی­متری ۳۲/۱۷، ۶۲/۱۱ و ۸۲/۱۶ درصد در مقایسه با خاک­ورزی مرسوم باعث بهبود شاخص کیفیت تلفیقی خاک شدند. علاوه بر این شاخص کیفیت خاک نمرو نیز در کلیه تیمارها نسبت به شاهد (خاک­ورزی­ مرسوم) بهبود یافت. همچنین با افزایش عمق خاک، کیفیت خاک و میزان تاثیر تیمارها بر آن روند کاهشی نشان داد. با توجه به یافته­های این تحقیق، استفاده از سامانه بی­خاک­ورزی به دلیل بهبود کیفیت خاک، در منطقه مورد مطالعه و مناطق مشابه، به عنوان اقدام مفیدی در مدیریت پایدار خاک­ برای کشاورزان توصیه می­شود.

خاک ورزی مرسوم , دسته حداقل داده ها, بی خاک ورزی, کشاورزی پایدار, دسته کل داده ها