عباس صداقتی - استادیار، گروه معماری، واحد ارومیه، دانشگاه آزاد اسلامی، ارومیه، ایران

تداوم زندگی انسان منوط به تامین دو دسته نیاز میباشد؛ نخست تامین نیازهای جسم آدمی تا بتواند آسایش فیزیکی او را از جهاتمختلف سازمان دهد و شرایط رشد و تقویت آنرا فراهم آورد. دومین دسته تامین فضائی مناسب برای آسایش و آرامش روح و رواناست و این دو فضا مکمل هم هستند. دو فضای معنوی مذهب و فضای روحانی موسیقی با فضای کالبدی معماری بصورت ماهویجدائی ناپذیرند. این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی به دنبال پاسخ این سوال است که تعامل موسیقی و معماری و مذهب دردوران سنت و مدرنیسم چگونه شکل گرفته است؟ انسان در دوران سنتی در فضاهای مذهبی و موسیقی و فضای معماری که درتاثیر کامل آن دو فضا بود، قرار داشت. فضاهائی که سمت آن همگرائی و رسیدن به ذات هستی که همانا حق و حقیقت بود تلاشمی نمود و خود را ذرهای از تمام مخلوقات میپنداشت و نتیجه وحدت این همه کثرت را وحدانیت می دانست، از این رو به تماممخلوقات احترام میگذاشت. در نتیجه همین بینش در او معنویت و روحانیت شکل میداد و باعث بروز مکنونات قلبی او در معماریو موسیقی میشد. در دوران مدرنیسم و فراتر از آن انسان آن باورها را از دست داد و همه چیز را با عقل و خرد خود سنجید و نسبتبه حقوق سایر مخلوقات بی تفاوت شد. نتیجه این نگرش شکل گیری معماری کارکردی خلقالساعه با شکل های گوناگون برایسود بیشتر و موسیقی روزانه و زودگذر برای کنسرت های پولساز و تجاری بود و هیچ خاطرهای را نیز برای آینده انتقال نمی دهد.در این شرایط است که باید تلاش کرد تا انسان ماشین زده باز مسیر خود را باز یابد.

موسیقی، فضا، معماری، مذهب، هویت