کبری راثی - دانشجوی کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزشی، گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، تبریز، ایران
بهلول قربانیان - دانشیار فیزیولوژی ورزشی، گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، تبریز، ایران
عسگر ایران پور - دکتری فیزیولوژی ورزشی، گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران

مقدمه و هدف: تقویت جذب گلوکز در بدن توسط اینترلوکین ۱۵ و اختلالات متابولیکی مرتبط با آن در بیماران مبتلا به سندروم متابولیک احتمالا با مداخله فعالیت ورزشی هوازی دستخوش تغییراتی گردد. هدف این مطالعه بررسی تاثیر یک دوره تمرین هوازی بر سطوح IL-۱۵ و شاخص ­های خطر متابولیک می ­باشد.مواد و روش ­­ها: تعداد ۲۰ مرد مبتلا به سندروم متابولیک بصورت داوطلبانه انتخاب و بطور تصادفی در دو گروه ۱۰ نفری کنترل و تمرین قرار گرفتند. برنامه تمرین شامل ۱۲ هفته تمرین هوازی با  ۳ جلسه در هفته و هرجلسه شامل ۴۵ دقیقه­ تمرین با شدت ۷۰-۶۰ درصد ضربان قلب اوج بود. خون­گیری در مراحل قبل و بعد از مداخله تمرین جهت اندازه ­گیری متغیرهای خونی شامل IL-۱۵، HDL، LDL، تری­گلیسرید، کلسترول­تام و گلوکز خون انجام شد. داده­ ها بوسیله آزمون های آماری تی وابسته و مستقل در سطح معنی ­داری ۰.۰۵ تحلیل شد.یافته­ ها: در همه متغیرها بین دو گروه تفاوت معناداری وجود داشت. در گروه تمرین مقادیر IL-۱۵، HDL، حداکثر اکسیژن بیشینه در پس­ آزمون نسبت به پیش ­آزمون افزایش معنادار داشت (۰.۰۵>P). در وزن بدن،  شاخص توده بودنی، دور کمر، فشار خون میانگین، کلسترول­ تام، تری­گلیسرید، LDL، قند خون و شاخص مقاومت به انسولین کاهش معنادار مشاهده شد (۰.۰۵>P).بحث و نتیجه ­گیری: ۱۲ هفته برنامه تمرین هوازی با شدت متوسط را می ­توان برای کنترل عوامل خطر متابولیک در بیماران دارای سندروم متابولیک بعنوان یک روش غیرداروئی پیشنهاد نمود.

تمرین هوازی, اینترلوکین-۱۵, سندروم متابولیک, نیمرخ لیپیدی