مهدی پورعلی - مدیر آموزگار،دبستان سعدی روستای شاه ولی،اداره آموزش و پرورشس عشایر استان آذربایجان شرقی مستقر در کلیبر،کارشناسی علوم تربیتی گرایش آموزش ابتدایی،دانشگاه فرهنگیان شهید رجایی ارومیه
محمدرضا اسدی - روابط عمومی اداره آموزش و پرورش منطقه کاغذکنان، شهرستان میانه، استان آذربایجان شرقی؛ کارشناسی علوم تربیتی گرایش آموزش ابتدایی، دانشگاه فرهنگیان شهید رجایی ارومیه
علیرضا رحیمیان - مدیرآموزگار، دبستان روستای قزل قلعه کورانلو، اداره آموزش و پرورش شهرستان چاراویماق، استان آذربایجان شرقی؛ کارشناسی علوم تربیتی گرایش آموزش ابتدایی، دانشگاه فرهنگیان شهید رجایی ارومیه

خانه و مدرسه در انجام وظایف تربیتی مکمل یکدیگرند، خانه مدرسه ی اول فرزند و مدرسه، خانه دوم او است و اگر این دو نهاد روش ها و برنامه های هماهنگ نداشته باشند، در روند رشد کودک اختلال به وجود می آید. دو نهاد خانه و مدرسه نقش اساسی در تکوین شخصیت کودکان و نوجوانان دارند. بین روش ها و منش های خانه و مدرسه باید همسویی و تشابه وجود داشته باشد و یکی از این دو کانون، کار دیگری را خنثی نکند، بلکه به عنوان دو جریان همدل و مکمل عمل کنند. مدرسه باید پیشاهنگ ارتباط با خانه باشد و با روش های گوناگون اسباب مشارکت فکری اولیا را در امر تعلیم و تربیت فرزندانشان فراهم کند. در همین راستا در این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی و با اتکا به منابع کتابخانه ای درصدد پاسخ به این پرسش مهم است که چه لزومی در ایجاد هماهنگی و همکاری والدین با مدرسه در جهت کاهش مشکلات تربیتی اخلاقی دانش آموزان وجود دارد؟ یافته های پژوهش حاکی از آن است که والدینی که با مدارس در حل مشکلات تربیتی و اخلاقی دانش آموزان همکاری و تعاملی دوجانبه دارند؛ باعث شده است که کودکان و نوجوانان از نظر رشد اجتماعی، تحصیلی و ایجاد ارتباط با دیگران از موقعیت بهتری برخوردارند و اینکه حضور والدین در محیط مدرسه می تواند اعتماد دانش آموزان را نسبت به خود بیشتر کند و در او احساس رضایتمندی ایجاد کند و از طرفی لزوم تشکیل کلاس آموزش خانواده که خود می تواند عاملی در گسترش همکاری والدین با مدرسه باشد و نقش والدین در پیشرفت تحصیلی دانش آموزان موثر بوده و کمک و راهنمائی آن ها از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

والدین، مدرسه، تعلیم و تربیت، مشکلات تربیتی اخلاقی، دانش آموزان، آموزش وپرورش