حسن ایزدی - عضو هیات علمی بخش شهرسازی، دانشگاه شیراز
سپیده برزگر - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری ، واحد بین الملل دانشگاه شیرا

اثرات بلایای طبیعی در شهرها بویژه در کشور های در حال توسعه به دلیل ضعف برنامه ریزی ، طراحی نامناسب و غیر فنی ساختمان ها وتاسیسات و گسترش فضاهای مسکونی در زمین نامناسب و... نسبت به سایر سکونتگاه های انسانی وخیم تر است. جهت کاهش خسارات و آسیبپذیری و همچنین ارتقای ایمنی شهرها و ایجاد شهرهای پایدار و تاب آور ، انجام مطالعات خطر پذیری و کاهش خطر پذیری در برنامه ریزی و طراحی های شهری ضروری است. مدیریت و برنامه ریزی کاربری زمین یکی از رویکرد ها ی موثر در کاهش خطر پذیری بلایای طبیعی محسوب می شود. این مقاله با بکار گیری روشی اسنادی و بر اساس تجربیات موجود ، ضمن اشاره به مفهوم کاهش خطر پذیری و مولفه ها و عوامل موثربر آن ، به نقش بالفعل و بالقوه مدیریت و برنامه ریزی کاربری زمین شهری به عنوان ابزاری برای کاهش خطر پذیری و آسیب پذیری شهرها درمقابل بلایای طبیعی و جایگاه آن در مدیریت خطر پذیری پرداخته است.

کاهش خطر پذیری ، بلایای طبیعی ، شهر ، مدیریت و برنامه ریزی کاربری زمین