محمد حسین عابدی - استادیار، گروه مهندسی عمران، واحد دامغان، دانشگاه آزاد اسلامی، دامغان، ایران
معصومه نظری - دانشجوی دکتری مهندسی معماری، واحد دامغان، دانشگاه آزاد اسلامی، دامغان، ایران

شهرها مرکز فرصت ها و تعامل و انسجام میان فرهنگی هستند. آنها به تحویل خدمات به تعداد زیادی از جمعیت جهان ، ایجاد شغل و محرک نوآوری و رشد اقتصادی تمرکز می کنند. انتظار می رود بین الان تا سال ۲۰۳۰، ۱.۵ میلیون نفر هر هفته به مناطق شهری برسند و ۷۵ درصد از جمعیت کره زمین تا سال ۲۰۵۰ در مقایسه با ۵۶ درصد امروز ،در شهرها زندگی خواهند کرد. این مقاله به این موضوع می پردازد که شهرهای آینده چگونه تجسم شده اند و در برقراری ارتباط و حمل ونقل چگونه اند؟بازنمایی شهری یا سناریوهای آینده، از نظر فرهنگی و اجتماعی نیز مهم هستند.از آنجایی که آنها به لحاظ تاریخی نقاط زمانی را منعکس می کنند، بنابراین منعکس کننده نگرش های فرهنگی هستند. معماری و طراحی شهری باید به صورت موضوعی و با توجه به زمان ترسیم شود. این موضوع مهم است زیرا چنین تحلیلی می تواند به یک خلاصه آینده محور منجر شود.این بخش مقدماتی هدف گزارش و روش شناسی را مشخص می کند. پیش بینی های تخیلی و آرزوها برای آینده بهتر شهرها از دیرباز موضوعی مورد توجه بوده است.ذات اکثر تجسم های مورد بررسی ، متمایز از دوره تولید آنها ، تلاشی برای نشان دادن تغییراست. یعنی وجود یک چشم انداز، در فضاها و سبک زندگی معاصر.یکی از جنبه های کلیدی تجسم آینده، دوگانگی آنهاست. آنها معمولا به دنبال این هستند که نشان دهند مردم چگونه می توانند در حین زندگی، کار و حرکت کنند.

شهرهای آینده گرا، حمل و نقل ، ارتباطات شهری،آرمان شهر، ویران شهر