ابراهیم حیدری لقب - استاد دانشگاه رشته آموزش ابتدایی دانشگاه فرهنگیان پردیس الزهرا سمنان
زینب افضلی - دانشجوی کارشناسی آموزش ابتدایی دانشگاه فرهنگیان سمنان

در این مقاله به بررسی تاثیر خصوصی سازی مدارس و مدیریت آن بر کیفیت آموزش در ایران پرداخته ایم. مسئله اصلی ما محدود بودن امکاناتنیست ، مشکل ما اشتباه نگرش در انتخاب اقتصادی است بنابراین تخصیص منابع ما غلط است . این ادعا که پول نداریم ادعای پوچ و بی محتوااست. اگر منابع فعلی آموزش و پرورش ما محدود است میتوان و باید نحوه تخصیص منابع را عوض کرد ((گروه پژوهشی اقتصاد آموزش وپرورش، ۱۳۸۲)). هدف پژوهش ، تحلیل خصوصی سازی آموزش و پرورش و آسیب شناسی خصوصی سازی در آموزش و پرورش ایران است .انتظار می رود خصوصی سازی آموزش و پرورش علاوه بر کاهش فشار بودجه دولت با ایجاد یک بازار رقابتی در قلمرو یاددهی و یادگیری به کاراییبیشتر در استفاده از منابع منجرشود ؛ در نتیجه ،کیفیت آموزش ارتقا یابد. خصوصی سازی در صورتی میتواند کارایی و کیفیت مورد نظر را محقق سازد که از مدیریت و نظارت کافی و مناسب برخوردار باشد و چنانچه تمهیداتی اندیشیده نشود خصوصی سازی ممکن است به افت کیفیت ، بروزنابرابری ها و بحران های مختلف منتهی گردد . ما با استفاده از مرور پایان نامه های معتبر ، نقش خصوصی سازی را به عنوان یکی از منابع تامینبودجه اقتصادی آموزش وپرورش و نیز تاثیر آن بر ارتقای کیفیت آموزش بررسی کرده ایم و در نهایت پیشنهاد میشود که، از گسترش غیرضروریاین موسسات جلوگیری نموده و به کیفیت آن ها توجه بیشتری شود.

آموزش وپرورش ، خصوصی سازی ، کیفیت آموزش ، مدارس غیردولتی