احمدرضا ونکی - عضو هیات علمی دانشگاه پیام نور ، گناوه
منصوره حسینی - مدرس دانشگاه پیام نور ، بوشهر

وقتی صحبت از کارکردهای یک دادرسی عادلانه می کنیم نه تنها نگاه ها متوجه سیاست های جنایی تقنینی است بلکهموضوع متوجه عمل گرایی و واقع گرایی در حوزه عمل نیز می باشد. پیشگیری همیشه کم هزینه تر و کاراتر از درمان بودهاست. پیشگیری می تواند به صورت اولین و قبل از هرگونه بزه دیدگی، به صورت موثر ظاهر گردد یا در قالب پیشگیریدومین؛ جایی که یک کودک یا نوجوان یک بار قربانی بزه شده است. در چنین وضعیتی تلاش ها در این سمت و سو هدفگذاری می شوند که این شخص دیگر بار به صورت مکرر بزه دیده نشود و یا آسیب های ناشی از بزه دیدگی در نتیجهرفتارهای غیر تخصصی و غیر علمی کلیه مرتبطین با شخص بزه دیده عمق نیافته و تا جای ممکن کاهش یابد. یکی ازابزارهای کارا و بنیادین پیرامون این موضوع در گرو ترسیم یک سیاست جنایی مشارکتی تقنینی است. جایی که قانون گذاربا پیش بینی ساز و کارهای مورد نیاز تمامی اعضای هیئت اجتماع را درگیر و دغدغه مند نهادهای پیشگیری از جرم مینماید. نهادهایی هم چون پلیس اطفال و نوجوانان، بهزیستی، آموزش و پرورش، نهادهای قضایی، وزارت مربوط به امورپزشکی و حتی صدا و سیما از جمله نهاد هایی هستند که به صورت مستقیم در قوانین جاری ایران دارای وظایف کاملامشخص و هدفمند در مسیر پیشگیری دومین از بزه دیدگی دومین کودکان و نوجوانان می باشند. نهادهایی که بررسیوظایف آن ها در شناخت نقاط ضعف و قوت و مرتفع نمودن نواقص احتمالی حائز اهمیت می تواند باشد.

دادرسی عادلانه، پیشگیری، کودک و نوجوان، بزه دیده دومین، سیاست جنایی مشارکتی