مریم بنائیان - ۱- کارشناس اقتصاد بازرگانی، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران.

در توسعه روز افزون شهرها، افزایش جمعیت و نیاز به اماکن مسکونی بیشتر، موجب تخریب خانه ها و تبدیل آن به ساختمانهای بلند مرتبه شده است؛ در چنین شرایطی وجود فضاهای باز در میان توده های ساختمانی اهمیت بیشتری می یابند. همچنین با توسعه روزافزون، شهرهای کوچک و بزرگ فاقد فضاهای شهری مطلوب می باشند. این نابرابری های خدماتی- اجتماعی و مشکلات ناشی از وضعیت نامناسب شهرنشینی، ضرورت برنامه ریزی برای تامین نیازهای کودکان را ایجاب میکند و احداث محیط شهری سازگار با روحیه کودکان، سهم مهمی در رشد اجتماعی و شخصیتی آنها خواهد داشت. سازگاری این فضاها با نیاز ساکنان، در کانون توجه کارشناسان قرار گرفته است. فضاهای شهری در برآورده ساختن نیازهای اجتماعی و فردی کودکان و نوجوانان شهر، نقش منحصر به فردی دارند. در حیطه شهرسازی و برنامه ریزی شهری برای کودکان، نظریه های مختلفی وجود دارد و اساسا بحث کودک در طرحهای شهری، از جایگاه بسیار مهمی برخوردار است. این فضاها بخش عمدهای از زمان و محیط زندگی روزمره ساکنان از جمله کودکان و نوجوانان را به خود اختصاص میدهند و از دیدگاه مهندسی علوم انسانی، ارتقای کیفیت این فضاها میتواند در سلامت و رشد قوای جسمی، تقویت تعاملات اجتماعی و همبستگی های گروهی و پرورش خلاقیت در کودکان و نوجوانان موثر باشد. پروژه های شهر دوستدار کودک به طور عمده برای ایجاد فرصت برای کودکان در راستای شکل دادن و یا تغییر محیط پیرامونشان است. از این منظر طرحهای دوستدار کودک به دنبال اعطای حق شهروندی به بچه ها، توسعه آگاهی، بالابردن مشارکت جمعی، کم کردن میزان خشونت علیه کودکان، توجه به موضوعات زیست- محیطی و .. است.

کلمات کلیدی: فضای شهری، شهر دوستدار کودک، برنامه ریزی شهری.