همایون مافی - دانشگاه علوم قضایی و خدمات اداری دادگستری
فاطمه ابطحی - دانشگاه علوم قضایی و خدمات اداری دادگستری

در حل اختلافات راجع به داوری تجاری بین المللی طرفین می توانند به جای انتخاب قانون یک کشور، حقوق بازرگانی فراملی را به عنوان قانون حاکم بر دعوی برگزینند. این انتخاب در صورتی امکان پذیر است که قواعد حل تعارض قابل اعمال، چنین اختیاری را برای طرفین شناسایی کرده باشد. اصل حاکمیت اراده در انتخاب حقوق بازرگانی فراملی، در بسیاری از قوانین ملی و مقررات دیوان های داوری به رسمیت شناخته شده است. مهم ترین ویژگی این نظام جدید عدم وابستگی به هیچ دولت و یا حاکمیت می باشد که موجب افزایش مطلوبیت آن در عرصه داوری تجاری بین المللی و انتخاب آن به وسیله طرفین اختلاف شده است؛ از اینرو، باید دید منظور از قواعد بازرگانی فراملی که به عنوان یک حقوق خودجوش ناشی ار عرف های تجاری ظهور یافته چیست و از چه ماهیتی برخوردار است. آیا میتوان آن را یک نظام حقوقی کامل محسوب کرد و آیا حقوق بازرگانی فراملی به عنوان مجموع های از اصول و قواعد حقوقی که از هیچ قانون ملی تبعیت نمی کند، قابلیت اعمال به عنوان قانون حاکم بر داوری تجاری بین المللی را دارد یا خیر. یافته های این مقاله حاکی از این است که مراجع داوری حقوق بازرگانی فراملی را در مواردی اعمال کرده اند که قانون ماهوی حاکم بر قرارداد توسط طرفین تعیین نشده باشد لذا اعمال آن به عنوان قانون ماهوی در موارد نادری صورت گرفته است.

اصل حاکمیت اراده, تجارت بین المللی, حقوق بازرگانی فراملی, قانون حاکم