نسترن حبیبیان - پژوهشگر و نویسنده شهرداری تهران - کارشناسی ارشد حقوق جزا و جرم شناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب – تهران – ایران

از آغاز روند صنعتی شدن، تهران همواره با دارا بودن تقریبی یک / دوم صنایع، مهم ترین قطب صنعتی کشور بوده است و اگر چه اتخاذ خط مشی های تمرکززدایی صنعتی از سال ۱۳۴۶ به بعد و قانون ممنوعیت احداث صنایع در شعاع ۱۲۰ کیلومتری تهران در یک دوره زمانی موجبات کاهش تدریجی استقرار صنایع در تهران را فراهم آورد، اما در عوض به انتقال تمرکز صنعتی به نواحی اطراف و ظهور محورهای صنعتی پیرامونی در امتداد جاده های ارتباطی و اصلی و در اتصال به تهران انجامیده است. صنعتی شدن جامعه ما مانند برخی جوامع دیگر، نتایج و عوارض خاص خود را دارد.بسیاری از کسانی که تا چند سال پیش تنها به دستاوردهای مثبت آن اشاره میکردند، اینک به برخی از نتایج ناهنجار آن به ویژه آلودگی محیط زیست نیز اشاره میکنند. توجه جدی به محیط زیست و عوارض زیانباری که آلودن آن در پی دارد، از نیمه قرن بیستم به بعد آغاز شد و هرچه سالهای اخیر نزدیک شدهایم، این توجه جدیتر و همه جانبهتر شده است.یکی از نشانههای این توجه، استانداردهای ویژه محیط زیست است که در زمینههای گوناگون تدوین شده است و صنایعی که آن را اجرا نکنند، با مجازاتهای گوناگونی روبرو خواهند شد. مدیریت شهری را در جریان کنترلهای مربوط به فضاهای ارتباطی بین صنایع و امور شهری قرار داده و میزان مداخله بخشهای مختلف مدیریت شهری در پارامترهای تاثیرگذار صنایع بر امور شهری را تعیین خواهد نمود. افزایش دغدغه مدیریت شهری در خصوص صنایع، به آلودگی هوا توسط صنایع، ایجاد بار ترافیکی سنگین خودروهای سبک و سنگین و تاثیر آن بر ترافیک و حمل ونقل شهری، افزایش جمعیت شهر بدلیل تمرکززدایی صنایع در پیرامون شهر اشاره می کند که این موضوع از دلایل انجام تحقیق می باشد.

کلمات کلیدی: مدیریت شهری، تمرکززدایی، صنایع شهری.