محمدرضا شیرخانی - دانشیار گروه زبان و ادبیات عرب دانشگاه ایلام.
مریم کسائی - دانشآموخته دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه ایلام

شاعران در دوره های مختلف تاریخ ادبیات فارسی، به سرودن شعر ملمع توجه داشته اند.این امر در قرن های هفتم و هشتم به خصوص در قالب غزل به اوج خود رسیده و سخنورانمختلف برای اثبات آشنایی خود با زبان و ادبیات عرب و آفریدن مضامین و تصاویر شعریدر دو زبان به طور ه مزمان، در این زمینه طبع آزمایی کرده و آثار چشمگیری آفریده اند.خواجوی کرمانی (م: ۷۵۰ ق)، از شاعرانی است که به سرودن غزلیات ملمع علاقه داشتهو ۱۸ غزل در این زمینه سروده است. این غزلیات عرصه هنرنمایی او در صورت و محتوایشعر است. موضوع پژوهش حاضر که به روش توصیفی تحلیلی انجام گرفته، بررسی وتحلیل عناصر شعر در غزل های ملمع اوست. زبان شعر خواجو ساده و روان است و شاعراز لغات و ترکیباتی متناسب با زمینه معنوی شعر استفاده کرده است. در حوزه صور خیالعناصر تشبیه، استعاره، تشخیص، کنایه و ایهام در غزل های ملمع او جایگاه خاصی دارد.انواع موسیقی چون موسیقی بیرونی، درونی، کناری و معنوی در غزلیات ملمع او چشمگیراست و مهمترین زمینه های معنایی و عاطفی غزلیات ملمع او توحید و عشق است.خواجوی کرمانی با استفاده متوازن از عناصر شعر، وحدتی زیبا و چشمگیر به غزلهایملمع خویش بخشیده است.

خواجوی کرمانی، غزل خواجو، غزلیات ملمع، عناصر شعر