امروزه موضوع بازطراحی معابر شهری، مدنظر اندیشمندان حوزه شهرسازی و حمل ونقل قرار گرفته است؛ به این صورت که با طراحی و بازسازی مجدد معابر شهری، امکان حضور و بروز پیادگان در پهنه شهری بهبود یابد. این امکان درخیابان های متعددی در سطح دنیا با پیاده راه سازی معابر شهری به عنوان یکی از شیوه های بازطراحی معابر فراهم شده است. رویکردی که چند سالی است در بین مدیران شهری ایران نیز اتخاذ شده و البته تجارب موفق، نیمه موفق وشکست خورده ای را بوجود آورده است. ارزیابی ترافیکی و اجتماعی طرح پیاده راه ها، می تواند علاوه بر تحلیل، نظارت و مدیریت بر پیامدهای ترافیکی و اجتماعی، آثار مثبت و منفی و خواسته و ناخواسته آن را مشخص نماید و در همین راستا، به توانمندسازی مردم محلی، فقرزدایی، بهبود وضعیت گروه های محروم و آسیب پذیر جامعه بپردازد. در این پژوهش به بررسی پیامدها و خصوصیات پنج پروژه پیاده راه سازی شامل پیاده راه های ۱۵ خرداد، ۱۷ شهریور و صف در تهران،پیاده راه علم الهدی در رشت و پیاده راه بوعلی در همدان پرداخته شده است. در نهایت پیشنهادهایی مبتنی بر نتایج مطالعات پیشین برای مدیران شهری ارائه شده است.