مرضیه باریکانی - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری

نگاه کالبدی، کم عمق و کوتاه مدت در حوزه مدیریت حمل و نقل و عبور و مرور شهری بهمراه رشد روز افزونشهرنشینی منجر به ایجاد پیامدهای متعدد و کاهش زیست پذیری در شهرهای ما شده است، از این رورویکردهای حمل و نقل شهری پایدار مبتنی بر حمل و نقل همگانی (TOD) برای کاهش وابستگی به خودرو و رو آوردن به حمل و نقل پایدار یعنی حمل و نقل همگان و غیر موتوری از سال ۱۹۶۰در دنیا مطرح گردیده است: کشور ما نیز اگر چه بسیار دیر، اما در سال های گذشته بر این امر توجه ویژهداشته و نسبت به تهیه اسناد بالادست لازم، اقدام نمود، اما از آنجا که تاکنون تجربه موفق اجرایی نبوده است،با اشتباهات زیادی در امر اجرا همراه بوده ایم و عملا هدف، فراموش و در پی اجرایی سازی این رویکرد، هموارهمسئله ای به مسئله دیگر شهرهایمان افزوده شده است. در این مقاله با استفاده از روش اسنادی، کتابخانه ای وتجربی نسبت به تشریح موضوع پرداخته و با مقایسه رویکرد توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگان با سایررویکردهای که صرفا به توسعه کالبدی توجه دارد، جایگاه این رویکرد مهم بیا می گردد.

شهر، شهرنشینی، حمل و نقل پایدار شهری، توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی