طیبه سادات حسینی - کارشناسی ارشد معماری، گروه معماری، واحد مرودشت، دانشگاه ازاد اسلامی مرودشت، شیراز، ایران.

در سال های اخیر با توجه به وسعت تغییرات روش های آموزشی، سازگار نمودن بستر یادگیری با تمامی جوانب نیازهای یادگیرنده، در کانون توجه متخصصین آموزش قرار گرفته است. چرا که محیط فیزیکی به سبب ساختار خود می تواند فرآیند یادگیری را تقویت و یا تضعیف نماید، چون اکثر دبستان ها و مهد کودک ها در فضای فاقد طراحی مناسب و یا در فضاهایی با کاربری غیر آموزشی (مثل خانه ) تاسیس گردیده اند در سرکوب کودکان سهم بسزایی خواهند داشت. با وجود پیشرفتهای عظیم تکنولوژی در نظام آموزشی و تحول در روشهای یادگیری، تحریک حواس کودکان و منعطف نمودن فضاهای مختلف منجربه شکوفایی استعداد در کودکان شده که یکی از اهداف بلند مدت تعلیم و تربیت، دادن امکان رشد و شکوفایی استعدادها به کودکان است و میتوان با دادن مسیولیت آزادی به کودکان اعتماد به نفس و جسارت لازم را برای نوآوری و خلاقیت در آنان توسعه داد. ساختمان مدرسه و محیط های آموزشی در واقع بستر کالبدی رشد فکری سرمایه های انسانی یک کشور بوده و عدم کارایی آن باعث کاهش در بهره وری و کارایی نیروهای انسانی در بخش آموزش و یادگیری به عنوان زیربنایی ترین بخش در توسعه و رشد کشور میشود.

فضا، مرکز آموزشی، ابتدایی، انعطاف پذیری