ایرج مهدی زاده - دانشجوی دکتری، گروه مدیریت آموزشی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران.
سعید رجایی پور - دانشیار، گروه علوم تربیتی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، اصفهان، ایران.
سید علی سیادت - استاد، گروه علوم تربیتی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران.

هدف: پژوهش حاضر با هدف پیش بینی و تبیین سکوت سازمانی با استفاده از راهبردهای رهبری مثبت گرا و نقش میانجی توانمندسازی روانشناختی انجام شده است. روش: پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر اجرا، آمیخته اکتشافی است. مدل توسعه ابزار در بخش کمی، توصیفی همبستگی و در بخش کیفی، پدیدارشناختی مبتنی بر تجارب زیسته است. جامعه آماری پژوهش، کلیه کارکنان و اعضای هیئت علمی دانشگاه فرهنگیان منطقه ۹ شرق کشور بودند (۳۵۴ نفر) که با توجه به فرمول کوکران، در بخش کمی، ۱۸۰ نفر به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای و در بخش کیفی، ۲۶ نفر به روش هدفمند تا اشباع نظری انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از مصاحبه نیمه ساختاریافته و پرسشنامه های رهبری مثبت گرا کامرون (۲۰۰۸)، توانمندسازی روانشناختی اسپریتزر و میشرا (۱۹۹۷) و پرسشنامه محقق ساخته سکوت سازمانی استفاده شد. پایایی ابزارها برحسب آلفای کرونباخ، به ترتیب ۹۴/۰، ۷۷/۰ و ۹۳/۰ و روایی هم گرای پرسشنامه ها نیز، به ترتیب ۸۶/۰، ۵۰/۰ و ۶۲/۰ به دست آمد. داده ها با استفاده از نرم افزار اس پی اس اس ۲۴ و اسمارت پی ال اس تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که بین رهبری مثبت گرا و توانمندسازی روانشناختی و سکوت سازمانی، رابطه منفی و معنادار وجود دارد. همچنین، توانمندسازی روانشناختی بین رهبری مثبت گرا و توانمندسازی روانشناختی، نقش میانجی دارد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که به کارگیری سبک رهبری مثبت گرا و توانمندسازی کارکنان، می تواند نقش موثری در کاهش سکوت کارکنان داشته باشد، از این رو پیشنهاد می شود که مدیران دانشگاه فرهنگیان، روی توسعه و تقویت رهبری مثبت گرا و توانمندسازی کارکنان سرمایه گذاری کنند تا بتوانند با مشارکت و هم فکری هرچه بیشتر کارکنان، زمینه توسعه و اثربخشی بیشتر سازمان را فراهم سازند.

توانمندسازی روانشناختی, رهبری مثبت گرا, سکوت سازمانی