مرضیه رضائی - مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد آبدانان
سمیه گرجی - کارشناسی ارشد آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی

هدف این مطالعه بررسی میزان فعالیت الکترومایوگرافی عضلات core در تمرین ثبات دهنده ی پل زدن به پشت در وضعیت های مختلف بدنی در سطوح پایدار و ناپایدار بود . روششناسی : آزمودنی های این تحقیق 11 زن غیرورزشکار )با میانگین سن 1/73±16281 سانتی متر وزن 4/02± 58/03 کیلوگرم و BMI 1/54±21/65 کیلوگرم بر متر مربع( بدون هیچگونه سابقه کمردرد یا ورزش منظم بودند. آزمودنی ها پل زدن به پشت را در وضعیت های مختلف به ترتیب زیر انجام دادند: A ( بالاتنه و کف پا روی زمین و زانوها خم، B ( بالاتنه روی زمین، زانو خم شده و کف پا روی توپ C ( بالاتنه روی زمین، زانو کاملا باز شده وساق پاها روی توپ، D ) بالاتنه روی زمین، کف پای راست روی توپ تمرینی و زانوی پای چپ باز، E ( بالاتنه روی زمین، کف پای چپ روی توپ تمرینی و زانوی پای راست باز. فعالیت الکترومایوگرافی سطحی از عضلات راست شکمی ) RA (، مایل خارج شکمی ) EO (، مایل داخل شکمی/عرضی شکمی ) IO/TA ( و راست کننده مهره های کمری ) ES ( در طرفراست تنه ثبت شد و بر اساس حداکثر انقباض ایزومتریک ارادی ) MVIC ( هر عضله هنجارسازی شد . پس از هنجارسازی دادهها برای مقایسه میزان فعالیت عضلانی بین سطوح از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری های>5/ مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری 50 p استفاده شد . یافته ها : عضلات RA ، EO ، ES درتمرین های B و D و E افزایش قابل ملاحظه ی فعالیت الکترومایوگرافی را نسبت به تمرین A نشان دادند. هیچ کداماز عضلات در تمرین C تغییر معنی دار فعالیت الکترومایوگرافی را نسبت به تمرین A نشان ندادند . نتیجه گیری :تمرین پل زدن به پشت با توجه به سیر پیشرفت تمرین از سطح تشک به توپ تمرینی می تواند تمرین مفیدی برای تقویت و بازگرداندن الگوهای صحیح انقباضات عضلات شکمی بوده و در فعال سازی عضلات شکمی وپاراسپاینال موثر باشد.

فعالیت عضلانی، پایداری core ، الکترومایوگرافی، توپ تمرینی، پل زدن به پشت