حسین استیری - استادیار، گروه مهندسی عمران، مجتمع آموزش عالی گناباد
امیر باغبان - استادیار، گروه مهندسی عمران، مجتمع آموزش عالی گناباد

روش های رهایی پویای معمول، به سبب بهره جستن از بار ثابت، توانایی پیمایش مسیر ایستایی را ندارند. در این شیوه ها، پرش هایی در نقطه های بازگشتی بار و تغییرمکان روی می دهند. با وارد کردن عامل بار متغیر، این کاستی برطرف می شود. در این مقاله، راه کار نوی برای محاسبه ی ضریب بار پیشنهاد می شود. این رابطه با کمینه کردن هم زمان کار خارجی و کارمایه ی پسماند به دست می آید. ضریب بار پیشنهادی فقط به عامل های ساختگی فن رهایی پویا وابسته است. برای نشان دادن شایستگی فرآیند جدید، چندین سازه ی خرپایی، قابی و پوسته ای تحلیل ناخطی هندسی می شوند. رتبه ی راه حل های گوناگون به وسیله ی شمار تکرارها، شمار نقطه های همگرایی و زمان واکاوی به دست می آید. پاسخ های عددی کارایی روش پیشنهادی را نشان می دهند. به سخن دیگر، شیوه ی نویسندگان افزون بر دقت مناسب، نرخ همگرایی بالایی نسبت به دیگر راه کارها دارد. از سوی دیگر، زمان واکاوی شیوه ی نویسندگان برای پیمایش مسیرهای ایستایی نسبت به دیگر فن ها کاهش مناسبی داشته است.

رهایی پویا, مسیر ایستایی, کار خارجی, کارمایه ی پسماند, نقطه های حدی