فرشید اصلانی - Assistant Professor, Department of Public Management, School of Management, Payame Noor University, Tehran, Iran
محمد مهتری - Assistant Professor, Department of Public Management, School of Management, Payame Noor University, Tehran, Iran
ناهید رفیعیان - MSc in Pblic Management, School of Management, Payame Noor University, Shahinshahr, Iran

زمینه و هدف: توانمندسازی به مدیران عرصه سلامت این امکان را می دهد که انتخاب آگاهانه ای جهت بهبود کیفیت مراقبت داشته باشند. از سوی دیگر یکی از عواملی که ممکن است با تاثیرگذاری بر جنبه های روانشناختی کارکنان، باعث کاهش مشارکت شغلی کارکنان گردد، سندروم خود ویرانگری می باشد. هدف اصلی این پژوهش تعیین تاثیر سندروم خودویرانگری بر مشارکت شغلی با نقش میانجی گری توانمندسازی ساختاری کارکنان بود. روش پژوهش: پژوهش توصیفی-تحلیلی حاضر به صورت مقطعی در سال ۱۴۰۰ انجام گردید. جامعه آماری آن را کارکنان شاغل در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، به تعداد ۱۳۰۰ نفر تشکیل دادند. حجم نمونه ۲۹۷ نفر با استفاده از فرمول کوکران محاسبه گردید و به شیوه نمونه گیری طبقه ای تصادفی انتخاب شدند. داده های مورد نیاز به وسیله ۳ پرسشنامه استاندارد: خود ویرانگری کلانس و ایمز (۱۹۸۷)، مشارکت شغلی شافلی و همکاران (۲۰۰۶) و پرسشنامه توانمندسازی ساختاری ملکی و همکاران (۱۳۹۱) جمع آوری شد. روایی صوری با نظر اساتید و کارشناسان، روایی همگرا با میانگین واریانس استخراج شده بیش از ۰/۵ و روایی واگرا با استفاده از روش فورنل و لارکر مورد تایید قرار گرفت. همچنین پایایی ابزار با آلفای کرونباخ بیش از ۰/۷تایید گردید. تجزیه و تحلیل داده ها، با آزمون های آماری توصیفی و استنباطی، با استفاده از روش معادلات ساختاری با رویکرد حداقل مربعات جزئی و به کمک نرم افزار های آماری SPSS ۲۲ و PLS ۳ انجام شد. یافته ها: براساس تحلیل متغیرهای پژوهش، سندروم خودویرانگری بر مشارکت شغلی و توانمندسازی ساختاری کارکنان به ترتیب با ضریب مسیر ۰/۳۴۹ - و ۰/۸۵۶- اثر منفی و معنی داری (۰/۰۰۱p < ) داشت. بین توانمندسازی ساختاری بر مشارکت شغلی کارکنان با ضریب مسیر ۰/۴۵۲ همبستگی مثبت و معنی داری (۰/۰۰۱p <) وجود داشت. در نهایت، سندروم خودویرانگری با نقش میانجی گری توانمندسازی ساختاری بر مشارکت شغلی کارکنان با ضریب مسیر ۰/۳۸۶- اثر منفی و معنی داری (۰/۰۰۱p < ) داشت. نتیجه گیری: توانمندسازی ساختاری با اثربخشی و درگیری کاری بالاتر در میان کارکنان مرتبط است. بر این اساس، توانمندسازی ساختاری ممکن است با تحریک انگیزه درونی و بیرونی کارکنان، مشارکت کاری را افزایش دهد؛ اما وجود کارکنانی با سندروم خودویرانگری منجر به تاثیر معکوس می­شود.

Keywords: Job involvement, Empowerment, Impostor syndrome, Employees, واژه­های کلیدی: مشارکت شغلی, توانمندسازی, سندروم خودویرانگری, کارکنان