محمد پرویزی - ۱- کارشناس ارشد عمران سازه، موسسه غیرانتفاعی آپادانا، شیراز، ایران.
لاله پارسایی پور - ۲- کارشناس معماری محیط بیرونی، دانشگاه جامع علمی کاربردی شهرداری، شیراز، ایران.
عاطفه عرفانی - ۳- کارشناس ارشد عمران مدیریت ساخت، دانشگاه غیرانتفاعی مهر البرز، ایران.

تاب آوری جامعه در برابر بلایای طبیعی از اهمیت بسیاری برخوردار است. این مقاله مدلی مبتنی بر مکان را برای درک و ارزیابی تاب آوری جامعه در برابر بلایای طبیعی ارائه می دهد. مخاطرات طبیعی به منزله ی پدیده های تکرار پذیر در غیاب سیستم های کاهشی می تواند تبدیل به فاجعه شود و اثرها و پیامدهای مخربی در پی داشته باشد. برای کاهش اثر بلایای طبیعی رویکرد تاب آوری مبنایی برای کاهش اثرهای منفی در نظر گرفته شده است. این مدل، از دو عنصر اساسی شامل مکان و تاب آوری جامعه تشکیل شده است. در این مدل، مکان به عنوان یک عامل کلیدی در تاب آوری جامعه مورد توجه قرار می گیرد. جغرافیای مکان، شرایط طبیعی، توسعه بنیادی و زیرساخت ها، مشارکت اجتماعی و سازمانی، و منابع و قدرت های محلی در این مدل مد نظر قرار می گیرند. برای درک بهتر تاب آوری جامعه، این مدل به تحلیل تعاملات بین این عوامل می پردازد. با به کارگیری فنون و ابزارهای تحلیلی مکانی، این مدل قادر است به تفصیل عوامل موثر بر تاب آوری جامعه در یک منطقه را شناسایی و ارزیابی کند.مدل مبتنی بر مکان ارائه شده در این مقاله، قابلیت انطباق با شرایط مختلف جغرافیایی و اجتماعی را داراست. این ابزار قابل استفاده برای برنامه ریزی و سیاست گذاری در زمینه تاب آوری جامعه در برابر بلایای طبیعی است و می تواند به ارتقای قدرت اطمینان و آمادگی جامعه در مواجهه با بلایا کمک کند.

کلیدواژه ها: تاب آوری جامعه، بلایای طبیعی، مدل مبتنی بر مکان، تحلیل مکانی، سازماندهی مکانی