سیاه چادرعشایر؛سکونتگاهی منطبق با توسعه پایدار دربومهای بیابانی

مسئله توسعه پایدار درچند دهه اخیر اهمیت ویژه ای یافته است این مقوله خصوصا درساختار معماری سکونتگاه های انسانی اعم از موقت و دائمی اهمیت ویژه ای دارد بررسی نظام سنتی معماری سکونتگاه های موقت بیابانی نشان میدهد سازماندهی کالبدی و غیرکالبدی این فضاها درتعامل همیشگی با محیط زیست بوده است معماری بومی متداول میان عشایربومی بیابانهای ایران نیز از این قاعده مستثنی نبوده و درانطباق کامل با آنچه امروزه توسعه پایدار نامیده می شود قرار داشته است از آنجا که با رواج روزافزون انواع سبک و سیاقهای تقلیدی درمعماریبیم آن می رود که معماری بومی عشایر ایران نیز درتبعیت از آشفته بازاری که درمعماری شهرها ایجاد شده مورد بی مهری واقع شده و با جایگزین شدن شیوه های وارداتی به فراموشی سپرده شود ضرورت نگاهی موشکافانه به معماری بومی سکونتگاه های عشایر ایران درجهت آشکارنمودن ارزشهای نهفته دراین معماری قابل انکار نیست

Keywords:

توسعه پایدار , سکونتگاه موقت , معماری , سیاه چادر , عشایر