حمیدرضا اجرایی - گروه مهندسی شیمی (مرکز علم و فناوری موسم )، دانشکده فنی مهندسی ، دانشگاه جامع امام حسین (ع)، صندوق پستی ۱۶۹۸۷۱۵۴۶۱، تهران، ایران
عباس کبریت چی - گروه مهندسی شیمی (مرکز علم و فناوری موسم )، دانشکده فنی مهندسی ، دانشگاه جامع امام حسین (ع)، صندوق پستی ۱۶۹۸۷۱۵۴۶۱، تهران، ایران
ناصر کریمی - گروه مهندسی شیمی (مرکز علم و فناوری موسم )، دانشکده فنی مهندسی ، دانشگاه جامع امام حسین (ع)، صندوق پستی ۱۶۹۸۷۱۵۴۶۱، تهران، ایران

پلی وینیل کلراید به دلیل پایداری حرارتی بسیار کم و ویسکوزیته مذاب بالا نمی تواند به تنهایی فرآوری شود. به منظور ایجاد قابلیت فرآوری و شکل پذیری این پلیمر و همچنین بهبود خواص فیزیکی و مکانیکی نیاز است که تعدادی از افزودنی های مناسب با PVC ترکیب شود تا طیف وسیع و متنوعی از خواص را جهت کاربردهای نهایی مختلف برآورده سازد. این فرآیند از طریق پراکنده سازی ذرات رزین PVC در نرم کننده و تبدیل آن به محصولی به نام پلاستیسول انجام می شود. پلاستیسولها، ترکیباتی شامل رزین پلی وینیل کلراید و نرم کنندهها به صورت سوسپانسیون مایع می باشند که در اثر حرارت تبدیل به مواد منعطف با کاربردهای متنوع می شوند. هدف از این مقاله بررسی نرم کنندههای سازگار با PVC، نحو عملکرد نرمکننده بر پلیمر PVC و چگونگی ایجاد پلاستیسول PVC و مروری کوتاه بر نظریه های مطرح شده در این زمینه مانند نظریه روانکاری ۱ نرم کنندهها و نظریه ژل۲ می باشد.

پلاستیسول، PVC، نرم کننده، پلیمر، نظریه ژل، نظریه روانکاری