سیده مهسا عبداله زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد مطالعات معماری ایران

طبیعت گرایی و مییل به سازگاری با طبیعت از روزگار کهن درمعماری سنتی ما رایج و آشکار بوده است هماهنگی و سازگاری معماری و طبیعت نکته ای است که همیشه ذهن معمارایرانی را به خود معطوف داشته است ساختمان درکنار طبیعت نه به جای طبیعت و تلفیقی از انسان طبیعت و معماری الگویی استکه میتواند راهنمای ما دردست یابی به معماری پایدار باشد دراین میان معماری خانه های ایرانی نیز همواره با طبیعت ارتباطی صمیمانه داشته است از خانههای فشرده و درون گرای مناطق سردسیر تا خانه های نواحی گرم و خشک همگی به نحوی با بستر خود هماهنگی داشته اند اما امروزه عواملی همچون نگرش کمی به مسکن رویکرد سودگرایانه نسبت به آن عدم توجه به معنا وکیفیت فضایی خانه و غفلت از تاثیرگذاری محیط برروان آدمی موجب شده که درخانه ها حضور طبیعت و توجه به آن درطراحی مورد کم لطفی و بی توجهی قرار گرفته است این درحالی استکه باورداریم انسان جزئی از طبیعت است و ارتباط نزدیکش با طبیعت باعث ادامه حیات و دوام زندگی اوست از این رو دراین مقاله سعی شده است با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و با معرفی نمونه های معماری مسکونی موجود سازگار با طبیعت و بررسی رابطه بین معماری و طبیعت ونحوه تاثیر آن برزندگی و چگونگی شکل دهی این عوامل به معماری انسانی و پایداری به این نتیجه دست یابیم که همواره رابطه ناگسستنی دو جانبه میان انسان و طبیعت وجود دارد که معماری بدوهن هماهنگی و برقراری ارتباط با این دو غیرممکن و ناپایدار خواهد بود.

طبیعت، معماری سنتی، معماری پایدار، هماهنگی، محیط زیست