تجلی هنرهای محیطی درمعماری بومهای بیابانی

معماری زیست اقلیمی ایران دربومهای متنوع خود پاسخگوی احتیاجات و ملزومات زندگی انسان بوده و کاربرد آن درجهت تامین شرایط اسایش انسان درطی فصول سال و درمناطق متفاوت آب و هوایی درجای جای قلمرو معماری گذشته ما ثبت شده است درحوزه فلات مرکزی ایران نیز معماری زیست بومهای بیابانیحکاتی از سازمانی معین و معیارهایی دارد که بشدت متاثر از شرایط محیط طبیعی و همساز با آن است یادگارهای برجا مانده از طرز تفکر و نگرش و هنر صنایعتگر ایرانی نسبت به طبیعت و نحوه تعامل با آن همگی بیانگر نوعی وحدت کل گرایی نظامی مشخص و اساس پایداری انسان و محیط هستند منتهی مراتب چالش اصلی درمعماری جهان امروز ما قطع ارتباط میان معماری بومی و معماری مدرن است که باعث شده از ارزشها و الگوهای معماری بومی خود غافل شویم لذا دراین مقاله با هدف درک عمیق نحوه تعامل انسان طبیعت و معماری دربوم های بیابانی با روش توصیفی به معرفی ویژگیهای معماری و شهرسازی بومهای بیابانی ایران به عنوان مظاهر تجلی هنرهای محیطی پرداخته می شود.

Keywords:

معماری بومی , طراحی اقلیمی , طبیعت , نواحی کویری , بومهای بیابانی