مهدی ابراهیمی - کارشناس ارشد توسعه اجتماعی، دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران

نظریه اجتماعی، غالبا بدون توجه به تحلیل نظام مند مساله فضا (مکان)، صورت بندی شده است. درنظرگرفتن فضا و تحلیل فضایی به عنوان عرصه ای بنیادین از پژوهش و تبیین اجتماعی را می باید از ربع آخر قرن بیستم به این سو جستجو کرد. هدف این کتاب، ارائه دیدگاه هایی نظری و نشان دادن اهمیت آنها در توسعه یک نظریه اجتماعی دربرگیرنده و قابل پذیرش درخصوص فضاست؛ نظریه ای که بتوان آن را در بررسی های نظری و تجربی پیرامون ماهیت پیچیده واقعیت ها و روابط اجتماعی، به کاربست. در وجهی دیگر، چنین نظریه ای باید در درک و تحلیل اجتماعی مدرنیته نیز موثر افتد. نویسنده کتاب بر اهمیت درک و تحلیل جامعه شناختی بعد فضایی ساختار، سازمان دهی و تجربه روابط و فعالیت های اجتماعی در   زمینه های گوناگون، تاکید کرده است. میان ویژگی های فیزیکی، بازنمایی های غالب و کاربردهای روزمره فضاهای اجتماعی، تعامل پیچیده ای وجود دارد. این پیچیدگی، نیازمند فحص و وارسی گسترده نظریه های اجتماعی موجود درخصوص فضاست. فقدان مجموعه آثاری که فضا را به مثابه عاملی بنیادی در تحلیل اجتماعی- انتقادی مدرنیته درنظرگیرند، یکی از کاستی های جامعه شناسی امروزین است.