خاص گرایی فرهنگی ضرورت آموزش معماری دربومهای بیابانی

فرایند جهانی شدن ازطریق آفرینش مفاهیم جدید برای فضا و زمان بطور چشمگیر مرزها را درنوردیده است جامعه ما نیز ازتاثیر این جریانات برکنار نبوده است و عام گرایی فرهنگی و تبعات آن برحوزه های گوناگون مرتبط با فرهنگ و فضای جامعه از جمله شیوه زیست طراحی معماری آموزش و ...با انطباق انعطاف و تعدیل دربرابر اطلاعات افکار ارزشها و دیدگاه های جدید موجب فروریختن مرزهای مکانی و از بین رفتن فضای خلوت فرهنگ ایرانی شده است پهنه های بیابانی با دربرگرفتن بخشهای وسیعی از کشور و محدودیت های اقلیمی فراوان درفرایند عام گرایی درمعماری واجد ناپایداری در ابعاد مختلف شده اند خاص گرایی فرهنگی به عنوان ابزاری برای بازسازی فرهنگی خویشتن و پردازش هویت و معنا دردهه های اخیر مورد توجه قرارگرفته است ارتباط دوباره با مکان و مقابله با ناجایی دریک حوزه جغرافیایی خاص از مهمترین راه کارهای احیا هویت و بازسازی آن درحوزه معماری خواهد بود خاص گرایی فرهنگی معماری درابعاد کالبدی فنی عملکردی و ... قابل پیگیری است اما ثمربخشی این اقدام درحوزه آموزش و ارتاب طآن با مقوله مکان به ویژه با مفهوم بوم به ویژه دربومهای بیابانی موضوع تحقیق پیش رو است که با روش کتابخانه ای و تحلیل محتوایی منابع ارایه شده است.

Keywords:

جهانی شدن , خاص گرایی فرهنگی , فرهنگ , بوم بیابانی , آموزش معماری