سیده چنور هاشمی - دانشجوی کارشناسی ارشد فلسفه آموزش و پرورشدانشگاه بوعلی سینا همدان

دوران کودکی از مهمترین و تاثیرگذارترین دورههای رشد محسوب می شود. در این دوره پایه های اساسی شخصیت کودک در تعامل با محیط شکل می گیرد و رفتارهای بعدی او درارتباط با خانواده، جامعه و گروه های بزرگتر را شکل می دهد. تربیت عاطفی با کانون احساسات آدمی یعنی قلب او سروکار دارد. این جنبه از شخصیت انسان بسیار پیچیده و از اهمیت وحساسیت خاصی برخوردار است به گونه ای که بسیاری از رفتار، افکار، تخیلات وتصمیمات روزانه انسان تحت تاثیر وضعیت عاطفی وحالات احساسی اوست همچنین این بعد تا حدود زیادی، دیگر ابعاد وجود انسان را تحت تاثیر قرار می دهد تا جایی که اگر عواطف انسان به طور مطلوب پرورش نیابد، جنبه های بدنی، عقلانی، اجتماعی و... انسان را زیر سوال میبرد وباعث رکود شخصیت او می شود. روابط عاطفی میان والدین در خانواده که مهمترین نهاد تربیتی جامعه و نخستین آموزشگاه فرد شمرده می-شود، اثرگذارترین عامل حرکت مطلوب فرزندان برای انتخاب سبک و شیوه زندگی اسلامی است. در این پژوهش به بررسی نقش والدین در تربیت عاطفی کودک پرداخته شده است، ازجمله: همسویی بینش ها، اندیشه از خود دانستن فرزند، تکریم و احترام متقابل، حسن رفتار، همدلی، خوشرویی، محبت، هدیه دادن و الگوی شایسته بودن. والدین مهم ترین نقش را در خانواده دارند و می توانند در صورتی که عوامل موثر بر تربیت را به کار گیرند، در رشد، پرورش و تحول شخصیتی فرزندان سهمی بسزا داشته باشند و در مقام یک مربی از بروز اختلافات شخصیتی در آنان پیشگیری کنند. یکی از عوامل مهم و اثرگذار بر تربیت فرزندان، مشاهده روابط مطلوب میان والدین است. پژوهش حاضر یک مطالعه کیفی است که با روش فراتحلیل انجام گرفته است. فراتحلیل در پی عملیاتی کردن این اصل است که علم قابلیت تجمیع یا تراکم نظام مند دانش های تولید شده پیشین را دارد و در پی آن است که یافته های استخراج شده از مطالعات کیفی دیگر را که در پاسخ به سوال پژوهش مشترک هستند، ترکیب کند. به علاوه، با حل تعارضات موجود در ادبیات تحقیق، موضوعات اصلی را برای تحقیقات آینده مشخص نماید.

تربیت، عاطفی، کودک