گلناز شمسایی - کارشناسی ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان، ایران
پیمان پوستین دوز - کارشناسی ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان، ایران

آگاهی بشر نسبت به مسائل محیط زیست و مشکلات فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی سبب ایجاد مفهوم پایداری در معماری گشته است. معماری پایدار رویکردی است که با افزایش بهینه سازی در مراحل مختلف ساخت و بهره برداری از ساختمان اثرات منفی آن را بر طبیعت کاهش می دهد. ساختمان پایدار از لحاظ اقتصادی متناسب، از لحاظ اجتماعی قابل قبول، از نظر فنی و کالبدی امکان پذیر و مستحکم می باشد. مجموعه های مسکونی پایدار با ایجاد مدل های پایدار و کارا به بهبود رابطه بین ساختمان و طبیعت اطراف می انجامند، این پارامترها که عمدتا به مزایای زیست محیطی و اقتصادی می پردازد در بلندمدت موجب راحتی و سلامت ساکنین و شهروندان خواهند شد. این مقاله محور اصلی بحث خود را بر ارائه الگوهایی برای طراحی و ساخت مجموعه های مسکونی با تامین حداکثری شرایط معماری پایدار استوار ساخته است. با مروری بر ادبیات و مبانی نظری پایداری و معماری پایدار در محیط های مسکونی بر مبنای روش مشاهده پژوهش های اسنادی در قالب کتب، مطالب و مقالات منتشرشده، این مقاله با گزینش مطالب موردبررسی، چارچوبی متناسب با پارامترهای موثر معماری پایدار در مجموعه های مسکونی پیشنهاد می نماید. نتایج تحلیل ها نشان می دهد پایداری در محیط های مسکونی که بخش عمده ساخت وساز را به خود اختصاص می دهد، زمانی به دست می آید که سه مرحله، صرفه جویی در منابع، طراحی برای بازگشت به چرخه زندگی و طراحی برای انسان در طراحی ساختمان اتخاذ شود. شناخت و مطالعه این تدابیر معمار را به درک بیشتر از محیطی که باید طراحی آن را انجام دهد، می رساند و این پارامترها که عمدتا به مزایای زیست محیطی و اقتصادی می پردازد در بلندمدت موجب راحتی و سلامت ساکنین و شهروندان خواهند شد.

معماری پایدار، ساخت وساز پایدار، مسکن پایدار.