CIVILICA We Respect the Science
(ناشر تخصصی کنفرانسهای کشور / شماره مجوز انتشارات از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی: ۸۹۷۱)

سنجش پایداری زیست محیطی فضاهای شهری اصفهان در دوران پاندمی کووید ۱۹ با تاکید بر توسعه پایدار (مطالعه موردی: منطقه نه شهر اصفهان)

عنوان مقاله: سنجش پایداری زیست محیطی فضاهای شهری اصفهان در دوران پاندمی کووید ۱۹ با تاکید بر توسعه پایدار (مطالعه موردی: منطقه نه شهر اصفهان)
شناسه ملی مقاله: JR_ARCH-5-23_009
منتشر شده در در سال 1401
مشخصات نویسندگان مقاله:

پارمیدا فرقدانی - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری، دانشکده هنر معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی نجف آباد، اصفهان، ایران
مریم فرخی - استادیار، دانشکده هنر معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی نجف آباد، اصفهان، ایران،

خلاصه مقاله:
دهه های پایانی قرن ۲۰ نشان داد که نمی تواند رشد و توسعه جامعه بشری با شرایط فعلی ادامه پیدا کند. شهرها به عنوان محل زندگی و تمرکز فعالیت ها نقش مهمی در پایداری زیست بوم دارند و با زیست پذیر نمودن شهرها می توان آن ها را پایدارتر کرد. با توجه به شاخص های مختلف می توان زیست پذیری از نظر محیطی را در یک فضای شهری موردبررسی قرارداد. با شیوع بیماری کرونا در جهان زندگی انسان، موجودات زنده و محیط زیست به شکل های مختلف تحت تاثیر قرار گرفت. بروز پیامدهای این همه گیری، اعمال محدودیت ها در بخش های مختلف اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی بوده است. در این میان فضاهای شهری نقش بسیار مهمی در سرزندگی و پایداری دارند که در این دوران تحت تاثیر شرایط پاندمی قرارگرفته اند. معضل بزرگ شهرهای مختلف ایران ازجمله شهر اصفهان که در شاخص پایداری زیست محیطی تاثیر می گذارد، نداشتن دفع سالم، اصولی و بهداشتی زباله ها است تا به محیط زیست شهری آسیب نرسد. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر بحران کرونا بر پایداری زیست محیطی فضاهای عمومی شهری با تاکید بر توسعه پایدار است و به دنبال پاسخگویی به این پرسش است که شیوع ویروس کرونا چه معضلات زیست محیطی شهری در راستای پایداری فضاهای شهری در سطح شهر اصفهان و به ویژه منطقه نه این شهر است. برای این منظور از یک روش تحلیلی –توصیفی جهت ارزیابی و بررسی پایداری زیست محیطی فضای عمومی در شهر اصفهان (منطقه نه اصفهان) استفاده شده است. جمع آوری داده ها با روش مصاحبه از طریق پرسشنامه و ارزیابی آن با طیف لیکرت بین ۳۰ نفر از متخصصان و شهروندان منطقه نه شهر اصفهان انجام شد و داده ها با استفاده از تکنیک تحلیل سلسله مراتبی AHP مورد ارزیابی و سنجش قرار گرفتند. شاخص های پایداری زیست محیطی در سه معیار، پایداری اکولوژیک با سه شاخص و ۱۰ سنجه، طراحی زیست محیطی پایدار با ۱۳ سنجه و یکپارچگی نهادی و مدیریتی با ۷ سنجه مورد ارزیابی قرار گرفتند. درنهایت با توجه به نتایج مشخص گردید که فضاهای شهری منطقه نه شهر اصفهان در مقایسه با کل شهر اصفهان به لحاظ شاخص های پایداری اکولوژیک و یکپارچگی نهادی و مدیریتی کمترین کیفیت را دارا می باشند که راهکارهای پیشنهادی دراین باره ارائه گردید.

کلمات کلیدی:
پایداری زیست محیطی، فضای شهری، پاندمی کرونا، توسعه پایدار، منطقه نه اصفهان.

صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1681056/