صادق صالحی - عضو هیئت علمی و استادیار دانشگاه مازندران و نویسنده مسول
مهرداد کاظمیان - دانشجوی کارشناسی ارشد علوم اجتماعی (پژوهشگری)

یکی از مهمترین مباحثی که امروزه، در مسیر دستیابی به توسعه اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی مطرح می باشد، تقویت رابطه میان دانشگاه و صنعت است. دانشگاه به عنوان نهاد تولید کننده علم و عهده دار تربیت نیروهای متخصص و صنعت نیز به عنوان جایگاه کانالیزه کردن و عملی کردن نظریات علمی، نیازمند رابطه ای متقابل و دو سویه برای رسیدن به توسعه پایدار می باشند. به نظر می رسد که فاصله گرفتن علم از صنعت در کشورهای در حال توسعهف علی رغم تلاش های فراوان در نزدیکتر کردن آنها به یکدیگر، واقعیتی تلخ می باشد و کشور ما نیز از این امر مستثنی نیست. امروزه این مسئله آشکار شده است که روابط بین نهادی در رسیدن به توسعه پایدار امری اساسی می باشد. رابطه نهادهای دانشگاه و صنعت نیز از این جمله می باشد. مقاله حاضر در پی بررسی انتقادی ارتباط دانشگاه و صنعت در ایران، موانع ارتباط متقابل بین این دو نهاد می باشد. بررسی حاضر نشان می دهد که از مهمترین موانع توسعه رابطه متقابل دانشگاه و صنعت در ایران می توان به مواردی چون عدم هماهنگی مراکز تحقیقات دانشگاهی با مراکز صنعتی، عدم ارتباط و انطباق میان سیاست های راهبردی بخش صنعت با سیاست های راهبردی تحقیقات دانشگاهی، کم توجهی مراکز صنعتی به بهره برداری از نتایج تحقیقات دانشگاهی، نامناسب بودن سیاست های کلان پژوهشی کشور، عدم اعتماد مراکز صنعتی به کاربردی بودن تحقیقات دانشگاهی و مواردی دیگر اشاره نمود. در خاتمه و بر اساس بررسی انجام شده، راه کارها و پیشنهادهایی برای رفع موانع شناسایی شده و کمک به رشد و توسعه ارتباط متقابل بین دانشگاه و صنعت ارائه شده است.

دانشگاه، صنعت، توسعه، آموزش عالی