جامعه شناسی دینی قرن هفتم بر اساس حکایاتی از مثنوی

دین یکی از تأثیرگذارترین پدیده های زندگی بشر است ,نقش انکارناپذیر آن را بر فرایند تحولات جوامع بشری نمی توان نادیده گرفت ؛ همواره دین به صورت نظری تمامی وجوه زندگی اجتماعی و فردی بشر را در بر گرفته است.جامعه شناسی دین گفتاری ست دربارهی همین تأثیر و تأثر دین و جامعه از یکدیگر. چنانکه می دانیم آثار ادبی بازتاب حیات اجتماعی عصر خویشند ما برآنیم تا در این پژوهش با بررسی کایاتی از مثنویمولوی تأثیرات، جایگاه و کارکردهای دین را درجوامع ایران و آسیای صغیر در قرن هفتم هجری مورد بررسی قرار دهیم، از آنجا که تاکنون در زمینه ی جامعه شناسی دینی عصر مولوی بر اساس حکایات مثنوی پژوهشی صورت نگرفته است مطالعه ی این امر در حکایات مثنوی امری ضروری می نماید تا جایگاه ادبیات در تحلیل های جامعه شناختی روشن شود. در این مجال ابتدا سعی شده است ابتدا تصویری کلی از اوضاع دینی و سیاسی قرن هفتم نشان داده شود و سپس با نگاهی جامعه شناختی حکایات مورد تحلیل قرار گیرد روش تحقیق تحلیل محتواست که با مراجعه به اصل مثنوی انجام می شود.

Keywords:

جامعه شناسی , دین , مثنوی , حکایت , قرن هفتم