علی تنباکوساز - محقق ارشد، گروه بیومکانیک، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات
مصطفی رستمی - استادیارر،گروه بیومکانیک، دانشگاه صنعتی امیرکبیر
علی میرفضائلیان - استادیارر،دانشکده دندان پزشکی ، دانشگاه علوم پزشکی تهران
زهرا طهوری - متخصص پرتز ، دانشکده دندان پزشکی ، دانشگاه علوم پزشکی تهران

امروز جایگزینی نواحی بی دندانی با ایمپلنتها از جمله روشهای درمانی است که به سرعت در حال پیشرفت است و تاکنون تلاشهای زیادی درجهت کاهش مشکل شل شدن و شکست پیچ صورت گرفته است. در این تحقیق سعی شده در شرایط آزمایشگاهی (invitro) اعمال نیرو به ناحیه اتصال ایمپلنت وابا تمنت مورد بررسی قرار گیرد تا مشخص گردد این عوامل تا چه میزان بر کاهش گشتاور لازم برای بازکردن پیچ اتصال دهنده مؤثر بوده و در نهایت در چه زمانی تحت اعمال نیروهای تناوبی شکست در ناحیه اتصال رخ می دهد. در این بررسی 30 مجموعه ایمپلنت واباتمنت از 5 نوع مختلف (Neo-Dent, Paragon, Biohorizon, ITI در دو نوع متفاوت) با ابعاد تقریباً یکسان انتخاب شدند. نمونه ها با گشتاور (Torgue) توصیه شده به وسیله کارخانه سازنده (N.cm 30-35 ) با ابزار تورک مترالکترونیکی بسته شدند. گشتاور معکوس برای باز کردن تمامی نمونه ها اندازه گیری شد و این آزمون تا 10 مرتبه جهت بررسی میزان شل شدن پیچ اباتمنت ها تکرار شد، در مرحله بعد نیروی 60N تحت زاویه 30 درجه نسبت به راستای قائم و خارج از محور، توسط دستگاه بارگذاری تناوبی به میزان ۱ میلیون سیکل با فرکانس ۲ هرتزبه ۳ نمونه از هر مدل اعمال شده و سپس میزان گشتاور معکوس برای بازکردن اباتمنت ها بعد از اعمال نیرو ثبت گردید و با مقادیر اولیه مقایسه شد. سپس تغییرات ابعاد هریک از پیچها و سطوح ناحیه فصل مشترک (Interface) توسط میکروسکوپ الکترونی (SEM) بررسی گردید. آزمایش خستگی تحت شرایط یکسان برای 3 نمونه باقیمانده تا مرحله شکست ادامه یافت تا از این طریق حداکثر مقاوم به شل شدگی بعد از اعمال بارگذاری متناوب نسبت به سایر نمونه ها در مدت زمان معین داشته و همچنین در آزمایش خستگی نمونه های ITI و Biohorizon مقاومت بیشتری در مقابل شکست دارند.

آزمایشگاهی (invitro)، ایمپلنت تیتانیومی، خستگی، شل شدگی، شکست