محمد علینژاد - گروه روانشناسی دانشگاه پیام نور(PNU)، تهران، ایران

مقدمه: افراد مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس سطح بالایی از مشکلات هیجانی به صورت علائم افسردگی، اضطراب و اختلال در سازگاری هیجانی را تجربه می کنند. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر آموزش تنظیم شناختی هیجان مبتنی بر مدل گراس بر ناگویی و سازگاری هیجانی بیماران مبتلا به ام اس طراحی و اجرا شد.روش کار: مطالعه حاضر یک مطالعه کارآزمایی بالینی با پیش آزمون - پس آزمون بود. نمونه شامل ۴۲ بیمار مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس مراجعه کننده به درمانگاه های شهرستان گچساران بودند که با روش نمونه گیری تصادفی ساده با استفاده از جدول اعداد تصادفی انتخاب شدند. پیش ازمون با استفاده از فرم اطلاعات دموگرافیک، ، مقیاس ناگویی و مقیاس سازگاری هیجانی جمع آوری شدند. سپس با استفاده از روش تصادفی بلوکه در دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. مداخله شامل ۸ جلسه آموزش تکنیک های تنظیم شناختی هیجان مبتنی بر مدل گراس بود که به شیوه گروهی و از طریق شبکه اجتماعی برگزار گردید. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ و آزمون های توصیفی، تی زوجی، آزمون انوا یک طرفه و تست های تعقیبی تجزیه و تحلیل شدند.نتایج: نتایج این مطالعه نشان داد که بین میانگین نمره ناگویی هیجانی قبل، بعد از مداخله و یک ماه پس از مداخله در گروه مداخله تفاوت معنی داری وجود داشت P=۰/۰۰۱ همچنین بین میانگین نمره سازگاری هیجانی شرکت کنندگان قبل و بلافاصله بعد از مداخله و یک ماه پس از مداخله نیز تفاوت معنی داری دیده شد. P=۰/۰۰۱نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد که بکارگیری روان درمانی شناختی هیجانی مبتنی بر مدل گراس بر بهبود ناگویی هیجانی و ارتقا سطح سازگاری هیجانی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس موثر بوده است. پیشنهاد می شود روش حاضر در سایر بیماران که مستعد آسیب های روانی- اجتماعی ناشی از بیماری هستند مورد استفاده قرار گیرد.

مولتیپل اسکلروزیس، ناگویی هیجانی، سازگاری هیجانی، تنظیم شناختی هیجان، مدل گراس