علی اکبر عسگری پردنجانی - دانشجوی دکتری سازه ، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه سمنان، سمنان، ایران
سیف اله همتی - استادیار، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه سمنان، سمنان، ایران

حفظ سلامت و قابلیت اطمینان زیرساخت های ما از اهمیت راهبردی برخوردار است. وضعیت فعلی زیرساخت ها با توجه به هزینه های هنگفت مربوط به بازرسی، نگهداری، تعمیر و جایگزینی نهایی، منایب نیست و همچنین این شرایط از نظر زیست محیطی قابل پذیزش نیست. طراحی زیرساخت های عمدتا بتنی، سنتی باقی مانده و عملکرد ضعیف مواد همچنان عامل اصلی خرابی و شکست در سیستم های زیرساخت ما است. موادبایومیمتیک ( Biomimetic )، که از سیستم های بایولوژیکی طبیعی در توانایی خود در خود درمانی استفاده می کنند، راه حلی هیجان انگیز و قابل قبول ارائه می دهند. تعبیه مواد سیمانی با قابلیت های داخلی برای احساس و پاسخ به محرک های محیطی می تواند به طور بالقوه تمام مداخلات خارجی را از بین ببرد و زیرساخت انعطاف پذیری ایجاد کند. کار ارائه شده در این مقاله بخشی از یک ابتکار مهم است که در حال توسعه مواد زیرساختی سیمانی بایومیمتیک بوده است که در اولین آزمایشات میدانی بزرگ مقیاس بتن خود ترمیم شونده در بریتانیا با آزمایش چهار فناوری مختلف اما مکمل توسعه یافته، به اوج خود رسید. این مقاله بر روی یک فناوری خود ترمیم شونده، یعنی میکروکپسول ها تمرکز دارد که حاوی یک عامل شفابخش است که در اثر انتشار ترک در اثر پارگی آنها آزاد می شود. این مقاله جزئیات میکروکپسول های مورد استفاده، اجرای آنها در بتن و آزمایشات میدانی و مربوط به زمان، میدانی و آزمایشگاهی، ارزیابی فرآیند خود ترمیمی را ارائه می دهد. همچنین چالش های پیش روی و پیشرفت هایی را که اکنون برای تولید نسل بعدی سیستم سیمانی خود ترمیم شونده میکروکپسول در حال انجام است، برجسته می کند.

خود ترمیمی، بتن، آزمایشات سایت، مواد برای زندگی، میکروکپسول ها