فاطمه نصرالهی - استادیار گروه تاریخ، دانشگاه پیام نور

همراهی کردن مردم با دولت در برهه های سخت لازمه بقای یک دولت است و نوع گفتمان حاکم بر جامعه از سوی صاحبان قدرت اعم ازقدرت سیاسی، فرهنگی، اقتصادی می تواند نقش اثرگذاری در همراه کردن مردم یا عدم همراهی آنان با خود داشته باشد و می تواند گویایگفتمان قالب و آشکار کننده اهداف و انگیزه های صاحبان آن گفتمان نیز باشد. مردم ایران با جریان مشروطه خواهی و استقرار آن سپس باشکل گیری استبداد صغیر و بعد هم در زمان جنگ جهانی اول با گفتمان هایی متفاوتی در برخی متون تاریخی هم در زبان نثر هم در زباننظم مورد توجه قرار گرفته اند. گاهی شجاعت آن ها ستوده شده و گاهی نادانی آنان مورد نکوهش قرار گرفته است، زمانی مردم نجیبایران قلمداد می شوند و در زمان دیگر مردم بی حس و بی حال و فاقد آگاهی، این پژوهش با روش توصیفی – تحلیلی بر آن است تا ضمنروشن کردن نوع گفتمان قالب نسبت به مردم در روزگار مشروطه به این پرسش پاسخ دهد که نوع نگاه به مردم در زمان رخدادهایتاریخی مهم عصر مشروطه به چه صورت بوده است؟ دستاوردهای این پژوهش نشان می دهد که بیشترین آثاری که به عامه مردم در اینزمان توجه داشته اند در وهله اول خاطره نگاری ها و بعد تاریخ نگاری ها بوده است و گفتمان ارزشی نسبت به مردم چه در زبان نثر و چه درزبان نظم به نوع جریان فکری قالب در جامعه بستگی داشته است.

مردم مشروطه، مردم استبداد صغیر، مردم جنگ جهانی اول، مردم در گفتمان