ادبیات پایداری در واقع شاخه ای از ادبیات است که تحت شرایطی مانند جنگ، اشغال نظامی، استعمار و... خلق می شود و ایستادگی و مقاومت مردم آن سرزمین را در برابر نیروهای خارجی نشان می دهد، که چگونه برای دفاع از میهن و ناموس خود حتی از جان عزیزشان می گذرند. از این رو بازگو کردن این نوع ادبی می تواند از تحریف هایی که دیگران می توانند در این زمینه به وجود آورند جلوگیری کند و حقیقت و واقعیت ها را در اختیار ما قرار دهد، در واقع باعث رویارویی دقیق تر ما نسبت به موضوع به این مهمی شود و باورها و عقاید ما را دگرگون می سازد. ادبیات پایداری هر کشوری دارای ویژگی های خاص و منحصر به فردی است که آن را از ادبیات پایداری سایر ملت ها تمییز می دهد. در این میان بررسی و تطبیق و مقایسته ادبیات پایداری ایران و مصر، به عنوان دو ملتی که تجربه های مشترکی از این دوران دارند، موضوعی است که از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در این مقاله سعی شده است ضمن بیان ادبیات پایداری در ایران و مصر،به بررسی و تطبیق ادبیات پایداری در اشعار سیاوش کسرایی و امل دنقل بپردازیم.